Jesmyn Ward ma na swoim koncie już trzy powieści, a śmiało, można ją nazwać jedną z najważniejszych i najciekawszych współczesnych pisarek. Dwukrotna laureatka National Book Award jak nikt inny opisuje amerykańskie południe, obnażając każdy mroczny sekret tamtejszych zakamarków. A jak narodziła się pisarka? Po jej dwóch nagrodzonych książkach polski czytelnik doczekał się również i debiutu autorki. Tym razem w tłumaczeniu Tomasza Gałązki, który przejął pałeczkę po zmarłym w zeszłym roku Jędrzeju Polaku, któremu przypadło przetłumaczenie poprzednich utworów Ward.

Amerykańska pisarka ponownie zabiera swoich czytelników w podróż na południe Stanów Zjednoczonych. Do miejsca, które przesiąknięte jest historią zakopaną niejako pod ziemią, która, choć nie jest widoczna na pierwszy rzut oka, wciąż daje o sobie znać. W nierównościach społecznych, w ograbionych nadziejach i w nieustającej walce o przetrwanie.

Jest wszystko to, co fani prozy Ward już znają. Ciężkie powietrze południa, skomplikowane relacje rodzinne, bezwzględność współczesnego świata. To historia braci, którzy, choć próbują ułożyć swoje życie po huraganie Katrina, który zniszczył południowe stany, to wyrokiem może się okazać zwykłe nieprzyjęcie jednego z bliźniaków do pracy. Pisarka pokazuje, jak prosty czynnik może ukształtować życie jednego człowieka. Joshua, który został przyjęty do pracy w porcie i powoli układa sobie życie, z kolei Christophe, który swojej szansy nie otrzymał, coraz bardziej oddala się nie tylko od swojego brata, ale też wściekły na cały świat decyduje się na sprzedawanie narkotyków, co w tym momencie jest dla niego jedyną alternatywą.

To cierpka proza, pozbawiona jakiejkolwiek nadziei. Nie ma w sobie wiele akcji, skupia się raczej na wiwisekcji rodzinnych więzów, które w tym wypadku opierają się na zazdrości, oskarżeniach, nieobecności, zatajonych informacjach i wzajemnych wyrzutach. To nie jest ten typ rodziny, która codziennie o pewnej godzinie siadają do wspólnego obiadu, to raczej współistnienie na zasadzie, jeśli stracę rodzinę, to stracę jedyne, co posiadam.

Gdybym miała posegregować dotychczas wydane książki Jesmyn Ward w ramach jakiegoś rankingu, to „Lini krwi”, które są debiutem, wyprzedziłyby jednak „Zbieranie kości”, a najlepszą pozycją bezapelacyjnie byłoby „Śpiewajcie z prochów, śpiewajcie”. Ale to oczywiście tylko mój subiektywny ranking. Natomiast całkowicie obiektywnie mogę powiedzieć, że książki Ward to jedne z najlepszych pozycji, jakie udało mi się przeczytać w ciągu ostatnich lat i mam nadzieję, że i Wy po nie sięgnięcie.

Kinga Kolenda