Kiedy słyszymy hasło „nastolatek”, wszyscy mamy w głowie określony obraz. Dorośli z reguły wyobrażają sobie młodego człowieka o chwiejnym zachowaniu, którym rządzą zmienne emocje i hormony, niemalże osobę niezrównoważoną. Choć z reguły są to opinie stereotypowe i krzywdzące, zwykle nie mają większego znaczenia. Bo cóż z tego, że jakiś tam dorosły myśli sobie to czy owo. Schody zaczynają się w chwili, gdy sam nastolatek ma jakieś wyobrażenie o tym, jak powinien się zachowywać, jakie mieć zdanie, jaką być osobą. I czuje presję, by do tej określonej formy się dopasować. O tym właśnie jest powieść Kelly Quindlen.

Codi to nieśmiała introwertyczka, która uwielbia malować i spędzać czas z dwójką najlepszych przyjaciół. Poznali się w szóstej klasie i od tamtej pory prawie wszystko robią razem: głównie spotykają się w domu Codi i oglądają filmy, chodzą na basen, gdy jest ciepło, lub jeżdżą nad rzekę. Jednak to lato ma być inne. Cała trójka nagle zaczyna odczuwać presję, by doświadczyć tego mitycznego nastoletniego życia pełnego wygłupów, nieodpowiedzialnych decyzji, szalonych przygód, łamania zasad. Przede wszystkim pragną w końcu zacząć się z kimś spotykać: chodzić do kina, trzymać się za ręce i całować do utraty tchu. Decyzja, że w te wakacje zaczną żyć „nastoletnim życiem”, staje się początkiem czegoś nowego, choć nie dokładnie tak, jak się spodziewali.

Oczekiwania, które przyjaciele projektują na Codi, sprawiają, że dziewczyna coraz bardziej się od nich oddala. Nagle zdaje sobie sprawę, jak bardzo się zmieniła przez ostatnie kilka lat. Ta presja zmusza ją do zastanowienia się, czego sama chce i kim naprawdę jest. W te wakacje Codi przechodzi przyśpieszony kurs dojrzewania – uczy się nawiązywać nowe znajomości, słuchać innych i być szczera z samą sobą. Dzięki próbom wychodzenia ze strefy komfortu, ograniczeniu kontaktu z najlepszymi przyjaciółmi i próbowaniu nowych rzeczy dziewczyna odkrywa, jaką osobą chce być.

Quindlen z ogromną wrażliwością opisuje proces poznawania siebie i drogę do samoakceptacji, którą przechodzi jej bohaterka. Być może ta książka w pewnym stopniu pomoże młodym ludziom próbującym za wszelką cenę dostosować się do społecznego obrazu „nastolatka”. Autorka pokazuje, że nastolatkiem można być na wiele sposobów i wszystkie są okej oraz że najważniejsze to czuć się dobrze ze sobą, a reszta świata się dopasuje. Nie tylko dla Codi to lato staje się przełomowe. Także jej przyjaciele – Maritza, JaKory, Ricky – podczas wakacji układają sobie swoje sprawy, dowiadują się nowych rzeczy i zmieniają zdanie. Każde z nich stawia czoła swoim lękom i wyobrażeniom na swój temat.

Mimo że akcję od początku napędza poszukiwanie romantycznej miłości, w gruncie rzeczy jest to opowieść o przyjaźni. Codi i Ricky zaprzyjaźniają się, ponieważ wiedzą o sobie coś, czego nie wie nikt inny, i to daje im komfort nieudawania. Przyjaźń Codi z Maritzą i JaKorym ulega ewolucji – po latach przyjaźni muszą się niejako poznać na nowo. Natomiast relacja Codi z bratem wymaga odbudowania całkowicie od podstaw, muszą nauczyć się rozmawiać szczerze i bez ukrytych pretensji.

Jedyne, czego mi zabrakło, to dorośli. Rodzice Codi i Granta są praktycznie nieobecni. Kiedy się pojawiają, to tylko po to, by wyrazić zaniepokojenie nietypowym zachowaniem córki. Poza tym nie wykazują zainteresowania tym, co popycha Codi do takiego działania. Oprócz nich jest jeszcze równie nieznacząca właścicielka sklepu, w którym dziewczyna pracuje. Jedyne, co ma do powiedzenia, to protekcjonalne komentarze. Ponownie – zero zainteresowania. Szkoda, że Quindlen nie wprowadziła chociaż jednej postaci dorosłego, który by się zaangażował. To przygnębiające, jak bardzo młodzież nie ma wsparcia w starszych i jest zdana na siebie.

Pomimo tego braku „Late to the Party” to mądra książka, która z wyczuciem i wrażliwością pokazuje, jak nastolatkowie radzą sobie z presją bycia nastolatkiem. Warto po nią sięgnąć lub podrzucić znajomemu potrzebującemu wsparcia w tej kwestii.

Ewa Jemioł