Oczarował mnie zamysł tej historii, dotknięcie celtyckich mitów, legend arturiańskich i wielu innych, które autor świetnie wykorzystał. Genialny pomysł mitotworów, które tworzy umysł, czyli wyobrażenia powstałe z tęsknot, pragnień, potrzeb, jednak obwarowane przez jakieś granice wytyczone przez osadzone już w naszej świadomości legendy. I przede wszystkim las. Ta historia dotyka głęboko tęsknoty za pradawnym lasem, który skrywa tajemnice życia, las jest najwspanialszym bohaterem tej powieści, najbardziej upragnionym przeze mnie, ale w konsekwencji tych oczekiwań odrobinę rozczarowującym. Historia nie porwała mnie tak jak tego oczekiwałam – zabrakło mi czegoś, może język sam w sobie, sposób opowiedzenia tej historii, może sam główny bohater, który nie ujął mnie swoim charakterem, podobnie jak postać kobiecego mitotworu Guiwenneth, zbyt mocno kojarzący mi się z klimatem “Mgieł Avalonu”, które delikatnie mówiąc, nie przypadły mi do gustu.
Podobało mi się natomiast zakończenie – nie było realizacją jakiegoś wielkiego ostatecznego starcia, którego się obawiałam. Bardzo budująca okazała się świadomość, że głęboko w człowieku drzemie chęć pojednania… Jednak takie światy rządzą się swoimi prawami i ostatecznie okazuje się, że nie można uciec przed nieuchronnością mitu. Co się miało wydarzyć – wydarzyło się.

Oczarował mnie zamysł tej historii, dotknięcie celtyckich mitów, legend arturiańskich i wielu innych, które autor świetnie wykorzystał. Genialny pomysł mitotworów, które tworzy umysł, czyli wyobrażenia powstałe z tęsknot, pragnień, potrzeb, jednak obwarowane przez jakieś granice wytyczone przez osadzone już w naszej świadomości legendy. I przede wszystkim las. Ta historia...