Z chęcią pognałam do Lizbony w te letnie dni. Znalazłam się w przestrzeni barwnej i pachnącej - za zasługą kwiatów, kawy, azulejos i ludzi. Tak bardzo portugalskiej jak to tylko możliwe. To "Lalka z Lizbony" przeniosła mnie do tej rzeczywistości nieco magicznej, a jednocześnie tak konkretnej, że prawie namacalnej. Oprowadziła po miejscach urokliwych, a przy tym fascynujących swoją prawdą. Atutem książki jest jej wciągająca fabuła, która sprawia, że można połknąć tę lekturę niczym filiżankę czarnej, mocnej cafe. Wartka i pełna zagadek akcja wabi i intryguje. Od pierwszych stron - po ostatnią. Towarzysząc bohaterom powieści wędrujemy krętymi uliczkami, odwiedzamy place, kawiarnie, punkty widokowe. Znajdujemy się pośród gwaru rozmów mieszkańców miasta. Nie czujemy się obco, bo otoczeni tłumem turystów doby smartfonów i selfies. Autorka pokazuje nam detale i rozmaite drobne smaczki. Maluje urok i piękno. Taka jest prawdziwa Lizbona. Prawdziwa Lizbona to także ta z czasów dyktatury Salazara. Autorka zeskrobuje kolejne warstwy farby i przenosi nas w czasie o kilkadziesiąt lat. Te same miejsca są równie prawdziwe, a jakże gorzki mają smak. Smak przesłuchań przez policję polityczną PIDE. Tu nie ma pomyłki i sprzeczności. Nić wije się konsekwentnie poprzez czasy, powoli rozsupłuje i prowadzi nas do finału. Książka daje nie tylko sporą dawkę wiedzy o Lizbonie, ale możemy też dzięki niej zanurzyć się w historii Portugalii, nie tylko tej najnowszej. Miłym zaskoczeniem dla mnie był fakt, że autorka naprawdę dużą ilość informacji wplotla w tekst tak, że nie spowolniło to płynnego tempa czytania i nie obniżyło temperatury opowieści. A wprost przeciwnie! Typowy Portugalczyk nosi koszulę w kratę, kocha futbol i jest gadatliwy. Jest kobietą o włosach gładko zaczesanych w kok. Ktoś wspomina entuzjazm zatykania goździków w lufy karabinów w roku 1974. Ktoś skrywa w sobie tajemnicę, o której uparcie milczy. Ktoś kochał, ktoś tęskni, ktoś kogoś szuka. Nie żałuję, że zajrzałam za niedomknięte drzwi, do tamtego zaułka i do tej szuflady. Z odkrytych kawałków powstała powabna mozaika. "Lalka z Lizbony" dopiero miała swoją premierę, farba drukarska na niej świeża, a ja już zastanawiam się czym jeszcze w przyszłości zaskoczy nas Iwona Słabuszewska-Krauze. Obrigado!