Ta niedawno przełożona na polski książka wybitnego niemieckiego latynisty w sposób niezwykle przystępny i miejscami wręcz zabawny przedstawia dzieje języka łacińskiego. Jej rozdziały początkowe są poniekąd bardzo skrótowym ujęciem historii literatury rzymskiej. W moim odczuciu ciekawsza jest dalsza część książki, która ukazuje losy łaciny w średniowiecznej i nowożytnej Europie. Owszem, głównie z perspektywy niemieckiej, ale dobrze nieco i o zachodnich sąsiadach poczytać. Zwłaszcza, że w kwestii nauczania języków klasycznych jesteśmy akurat jakieś sto lat za Niemcami. Ciekawe są liczne uwagi językowe, dotyczące choćby zależności między łaciną a językami romańskimi. Biorąc pod uwagę zły stan znajomości języków klasycznych w naszym kraju dobrze by było, żeby możliwie jak najwięcej osób przeczytało książkę Stroha. Poniekąd jest to jakiś głos w dyskusji dotyczącej przydatności łaciny i dzisiaj (choć bynajmniej nie jest to zasadniczy temat tej publikacji). Szczególnie do gustu przypadła mi teza Autora mówiąca, że w łacinie na przełomie er zerwana została ścisła łączność między językiem mówionym a literackim, gdy to po osiągnięciu mistrzostwa w twórczości Cycerona i Wergiliusza to dzieła tych największych klasyków stały się punktem odniesienia dla języka literackiego, tworząc dlań nowe ramy, w ramach których przetrwać miał on dwa tysiące lat. Umrzeć, by żyć - taką drogę przeszedł język Rzymian przez te wszystkie wieki, co dowodnie świadczy o jego wyjątkowości.

Tomasz Babnis

Ta niedawno przełożona na polski książka wybitnego niemieckiego latynisty w sposób niezwykle przystępny i miejscami wręcz zabawny przedstawia dzieje języka łacińskiego. Jej rozdziały początkowe są poniekąd bardzo skrótowym ujęciem historii literatury rzymskiej. W moim odczuciu ciekawsza jest dalsza część książki, która ukazuje losy łaciny w średniowiecznej i nowożytnej...