„– Wściekasz się?

– Owszem, wściekam.

– Jesteś wściekła cały czas.

– Tak, cały czas.

I na tym się kończy rozmowa. Nigdy mnie nie spytał, dlaczego tak jest”.

Może to zboczenie zawodowe albo książkowe, ale co miesiąc siadam i przygotowuję dla siebie krótkie zestawienie premier na nadchodzące dni, i robię krótką selekcję, co chcę przeczytać. Powieść Linn Strømsborg była na pierwszym miejscu, jeśli chodzi o październik. Nawet nie dlatego, że byłam jakoś szczególnie zakochana w jej poprzedniej powieści. Jasne, znalazła się ona wysoko w moim prywatnym rankingu, ale ostatecznie nie złapała mnie całkowicie za serce. Tutaj moje oko złapał, no nie ukrywajmy, tytuł. I doskonale wiedziałam, że tę autorkę stać na coś niesamowitego. I jak się okazuje, długo nie musiałam czekać.

Główna bohaterka Britt jest wkurzona, a nawet to jest niedopowiedzeniem. Jest wściekła na ludzi wokół, na siebie z przeszłości, że podjęła takie, a nie inne decyzje, na to, w jakim punkcie tkwi jej życie, i właściwie na każdy najmniejszy szczegół, jaki ją otacza. Ta wściekłość wylewa się z niej wręcz falami, by w końcu znaleźć ujście. Wrzeszcząc na swojego męża, na ich przyjaciół, którzy tak naprawdę są jego przyjaciółmi, i na swoją córkę, uwalnia prawdziwi huragan. I w końcu czuje się lepiej.

„A potem stałam się kobietą. Być dziewczynką oznacza stać się kobietą, a być kobietą to być czyjąś dziewczyną, partnerką i synową…”.

Linn Strømsborg wykreowała bohaterkę, z którą przerażająco łatwo jest się utożsamić. Kobietę, która została wręcz siłą wciśnięta w wytworzone przez społeczeństwo ramy i ciągle jest krytycznie oceniana – za pokazywanie, jak bardzo jej się to nie podoba. Łatwo jest odnaleźć współczesnej czytelniczce siebie w Britt. Być kobietą oznacza wejść z dumnie uniesioną głową w nową i teoretycznie lepszą dla kobiet współczesność, wciąż czując na swoich barkach oczekiwania społeczeństwa sprzed lat. Ciężko wykorzenić stare przyzwyczajenia.

„Być kobietą oznacza być wściekłą, być kobietą oznacza być furią”.

Co jest najlepsze w tej powieści? Że czytelnik nie musi wybuchać jak Britt, samo ujście gniewu przychodzi po przewróceniu ostatniej strony. Bo ostatecznie bohaterka, która się z początku miota, próbuje odnaleźć równowagę. Pogodzić to, czego się od niej oczekuje, i to, czego ona sama pragnie. Autorka stopniowo podnosi emocje czytelnika, chcąc, by ten poczuł to samo, co wkurzona bohaterka. Scala wręcz te dwie osoby w jedno.

I to jest właśnie siła tej powieści – to, jak mocne uczucia ona wywołuje i jak mocno uderza w czytelnika. Niczym rozpędzony buldożer na piątym biegu. Na pewno na koniec roku znajdzie się wysoko w moim prywatnym zestawieniu.

Kinga Kolenda