– Owszem, wściekam.

– Jesteś wściekła cały czas.

– Tak, cały czas.

I na tym się kończy rozmowa. Nigdy mnie nie spytał, dlaczego tak jest”.

Może to zboczenie zawodowe albo książkowe, ale co miesiąc siadam i przygotowuję dla siebie krótkie zestawienie premier na nadchodzące dni, i robię krótką selekcję, co chcę przeczytać. Powieść Linn Strømsborg była na pierwszym miejscu, jeśli chodzi o październik. Nawet nie dlatego, że byłam jakoś szczególnie zakochana w jej poprzedniej powieści. Jasne, znalazła się ona wysoko w moim prywatnym rankingu, ale ostatecznie nie złapała mnie całkowicie za serce. Tutaj moje oko złapał, no nie ukrywajmy, tytuł. I doskonale wiedziałam, że tę autorkę stać na coś niesamowitego. I jak się okazuje, długo nie musiałam czekać.

Główna bohaterka Britt jest wkurzona, a nawet to jest niedopowiedzeniem. Jest wściekła na ludzi wokół, na siebie z przeszłości, że podjęła takie, a nie inne decyzje, na to, w jakim punkcie tkwi jej życie, i właściwie na każdy najmniejszy szczegół, jaki ją otacza. Ta wściekłość wylewa się z niej wręcz falami, by w końcu znaleźć ujście. Wrzeszcząc na swojego męża, na ich przyjaciół, którzy tak naprawdę są jego przyjaciółmi, i na swoją córkę, uwalnia prawdziwi huragan. I w końcu czuje się lepiej.

Linn Strømsborg wykreowała bohaterkę, z którą przerażająco łatwo jest się utożsamić. Kobietę, która została wręcz siłą wciśnięta w wytworzone przez społeczeństwo ramy i ciągle jest krytycznie oceniana – za pokazywanie, jak bardzo jej się to nie podoba. Łatwo jest odnaleźć współczesnej czytelniczce siebie w Britt. Być kobietą oznacza wejść z dumnie uniesioną głową w nową i teoretycznie lepszą dla kobiet współczesność, wciąż czując na swoich barkach oczekiwania społeczeństwa sprzed lat. Ciężko wykorzenić stare przyzwyczajenia.

Co jest najlepsze w tej powieści? Że czytelnik nie musi wybuchać jak Britt, samo ujście gniewu przychodzi po przewróceniu ostatniej strony. Bo ostatecznie bohaterka, która się z początku miota, próbuje odnaleźć równowagę. Pogodzić to, czego się od niej oczekuje, i to, czego ona sama pragnie. Autorka stopniowo podnosi emocje czytelnika, chcąc, by ten poczuł to samo, co wkurzona bohaterka. Scala wręcz te dwie osoby w jedno.

I to jest właśnie siła tej powieści – to, jak mocne uczucia ona wywołuje i jak mocno uderza w czytelnika. Niczym rozpędzony buldożer na piątym biegu. Na pewno na koniec roku znajdzie się wysoko w moim prywatnym zestawieniu.

Kinga Kolenda