Ależ ja się ucieszyłam na wiadomość o wznowieniu tej książki. Cudowne wspomnienie z dzieciństwa. Nie pamiętam, ile razy przeczytałam tę książkę. Mam za to w pamięci pierwsze spotkanie z nią: podczas zabawy u dzieci sąsiadów. Potem nie było już nic. Zaszyłam się w kącie z tą książką i nie interesowały mnie zabawa w chowanego, wygłupy. Liczyła się tylko ta książka, do której wracałam dzięki egzemplarzowi z biblioteki. Sama opowieść powstała w 1878 roku (hej, hej – 15 lat po powstaniu styczniowym), natomiast wydanie z przepięknymi ilustracjami Julitty Karwowskiej-Wnuczak ukazało się w 1983 roku. Książka, którą teraz trzymamy w rękach ma uwspółcześnioną pisownię, częściowo też składnię i słownictwo. A o czym jest ta baśń?
Pewien król i królowa nie mieli dzieci. Najwięksi mędrcy nie mogli znaleźć przyczyny. Aż tu jednego dnia królowa przyszła na pomoc szkaradnej ropusze, ratując ją przed zgrają pastuszków. Właśnie za ten gest ropucha podarowała królowej „maluchną dziewczynkę przecudnej urody”. Upragniona córeczka stała się oczkiem w głowie królewskiej pary. A ta od samego początku starała się królewnie nieba przychylić. Jedna tylko rzecz nie dawała królowej matce spokoju. Żaba przestrzegła ją, że musi dobrze strzec królewny gdyż grozi jej wielkie niebezpieczeństwo? A jakie? Kiedy i stuletni astrolog nie potrafił odnaleźć odpowiedzi w gwiazdach król postanowił zaprosić na zamek trzynaście wieszczek. Niestety, jedna z wieszczek otrzymała srebrne nakrycie, co ją strasznie rozwścieczyło i przepowiedziała ukłucie wrzecionem i śmierć królewny. Król oczywiście rozkazał natychmiast zniszczyć wszystkie wrzeciona w całym królestwie. Jednak czy to wystarczyło, żeby uniknąć strasznej tragedii?
„Księżniczka Głogu” oczywiście od razu przypomina nam o „Śpiącej Królewnie”. Jednak wersja Władysława Ludwika Anczyca ma wiele swoich oryginalnych elementów, których nie ma w innych wersjach – przez co jest niepowtarzalna i jedyna. Mnie z dzieciństwa szczególnie w pamięci zapadły owe wieszczki (nie „wróżki”), które w różnych filmach, na ilustracjach były zupełnie inaczej przedstawiane niż u Anczyca i Karwowskiej-Wnuczak.
Każda z nich miała na sobie powłóczystą szatę innej barwy, po której spływał długi płaszcz. Każda trzymała w ręku złotą czarodziejską laseczkę, a wszystkie były sędziwe i pomarszczone, i tak stare, że najmłodszej liczyć było można co najmniej dziewięćdziesiąt lat.
Książka jest pięknie wydana, z wielką starannością, na ładnym szorstkim papierze. Zachwycają oczywiście ilustracje. Dzięki zastosowanej technice (akwarela?) ilustratorka uzyskała niesamowitą lekkość postaci i szat. I tak bohaterowie wydają się być ubrani w zwiewne jedwabne suknie i płaszcze, które głaszcze lekko wietrzyk. Całość robi cudne wrażenie. Na końcu czytamy jeszcze, że akurat tę cześć „Mistrzów Ilustracji” wydrukowano w Drukarni Wydawniczej im. W.L. Anczyca S.A., której to autor był jej pierwszym właścicielem, przyczynił się do jej rozwoju, a dziś jest jej patronem (Drukarnia ta istnieje od 1870 roku). To naprawdę piękny gest ze strony Wydawnictwa, a sama historia w pewnym sensie … zatoczyła koło.

Ależ ja się ucieszyłam na wiadomość o wznowieniu tej książki. Cudowne wspomnienie z dzieciństwa. Nie pamiętam, ile razy przeczytałam tę książkę. Mam za to w pamięci pierwsze spotkanie z nią: podczas zabawy u dzieci sąsiadów. Potem nie było już nic. Zaszyłam się w kącie z tą książką i nie interesowały mnie zabawa w chowanego, wygłupy. Liczyła się tylko ta książka, do której...