Zakończenie historii, która zdobyła serca milionów czytelników. Rozwiązanie zagadki, podróż przez świat snów i mierzenie się z konsekwencjami fatalnej przepowiedni. Jak właściwie wypada ostatni tom cyklu „Król Kruków” Maggie Stiefvater?

Kończenie serii zawsze budzi we mnie nutkę ekscytacji i poczucie satysfakcji, być może dlatego, że mało który autor jest w stanie utrzymać moje zainteresowanie na tyle, abym podążała z nim przez wszystkie tomy cyklu. W „Królu Kruków” przyjaciele wiedzą, że ich wędrówka wkrótce dobiegnie końca. Krok za nimi czai się jednak ciemność zamieniająca sny w najstraszniejsze koszmary. Przeraża ich bardziej niż cokolwiek, czego do tej pory zaznali. Czy dadzą radę stawić jej czoła? I kogo będą musieli złożyć w ofierze?

Mamy tutaj do czynienia z fabułą bardzo mocno osadzoną w snach i wielu perspektywach. Czujemy wszechobecną oniryczność, abstrakcyjność wydarzeń; sami stajemy się swoistymi podróżnikami świata marzeń. Odzwierciedla to styl autorki, który początkowo może konfundować, jednak z czasem wciąga nas coraz głębiej w ten surrealistyczny świat. Na przestrzeni tej serii można obserwować progres warsztatu autorki pod względem prowadzenia postaci i opisywania świata przedstawionego. Powieść ta stoi bohaterami, którzy są wielowymiarowi, różni od siebie i nieidealni. Mimo większej ilości zwrotów akcji i dynamicznych rozwiązań fabularnych w porównaniu z poprzednimi częściami nadal pozostaje przestrzeń na eksplorację życia wewnętrznego postaci i ich wzajemnych relacji.

Jednak nie w każdej kwestii było tak kolorowo. Mam wrażenie, że wiele do życzenia pozostawiają tempo tej książki (jak i całej serii) oraz konsekwencja w prowadzeniu historii. Autorka ma tendencję do rozpoczynania bardzo wielu wątków bez ich rozwijania czy dawania adekwatnego zakończenia. Czasem eksplorujemy dany temat czy daną postać przez długi czas tylko po to, aby w pewnym momencie odeszła w zapomnienie bez większego wpływu na dalsze losy bohaterów. Mam wrażenie, że ta historia na spokojnie mogłaby zamknąć się w trzech tomach i wiele by na tym zyskała. Niestety w mojej opinii najwięcej do życzenia pozostawia samo zakończenie, które na książkę o tak wolnym tempie jest zaskakująco pospieszone. Spodziewałam się poświęcenia większej ilości uwagi istotnym wydarzeniom, które miały miejsce w końcowych partiach powieści, i potraktowanie bohaterów z nieco większym zainteresowaniem i sprawiedliwością.

Przyznam, że może niespecjalnie będę wracać myślami do wydarzeń z tej serii, ale wykreowane w niej charaktery pozostaną w mojej pamięci na długo. Mimo że nie podzielam ich w pełni – już rozumiem, skąd te wszystkie zachwyty.

Dominika Wojtera