Po przeczytaniu tej niełatwej rozmowy, niestety mam odrobinę żalu do pewnej manipulacji tytułem i podtytułem tej rozmowy. Sugerują one bardzo mocno, że będzie to rozmowa o relacji psychologii i wiary, w kontekście Kościoła jako pacjenta u psychoterapeuty.
Nie miałbym o to pretensji, gdy na przykład pod tym tytułem zostawić dwa ostatnie rozdziały (mniej więcej 1/3 rozmowy), które bezpośrednio dotyczą tytuły książki. Dlatego, że one są opowieścią, przyglądnięciem się temu co może boleć Kościół i jak znaleźć drogę do poradzenia sobie z tymi, bądź innymi bolączkami i cierpieniami.
Natomiast pozostałe 2/3 są poświęcone tematom seksualno-światopoglądowym. Tu jest moje zasadnicze zastrzeżenie, ponieważ relacja psychologii i wiary to jest coś o wiele więcej niż tylko rozkminy dotyczące tych tematów. W jej centrum zawsze będzie stało pytanie o konkretnego człowieka z całą jego historią i bagażem wszystkich jego doświadczeń i przeżyć. Gdyby nazwać to podręcznikiem dla biskupów i wszystkich duchownych o tym jakie szkody i jak wielkie dramaty przeżywają osoby pokrzywdzone przez molestowanie seksualne, publiczne wydawanie osądów, bądź stygmatyzowanie z powodu ich przekonań, itp. ... nie miałbym jej nic do zarzucenia. Co nie zmienia faktu, że uważam, iż powinna być to obowiązkowa lektura dla przede wszystkim dla wszystkich biskupów i duchownych, ale także dla każdego chrześcijanina. Bo choć może niezbyt łatwym językiem, ale w sposób konkretny, rzetelny i rzeczowy o. Prusak odpowiada na wiele pytań, wątpliwości i zawiłości związanych z ofiarami pedofilii, a także całym spektrum historii, które każdy z nas nosi w sercu.

Po przeczytaniu tej niełatwej rozmowy, niestety mam odrobinę żalu do pewnej manipulacji tytułem i podtytułem tej rozmowy. Sugerują one bardzo mocno, że będzie to rozmowa o relacji psychologii i wiary, w kontekście Kościoła jako pacjenta u psychoterapeuty.
Nie miałbym o to pretensji, gdy na przykład pod tym tytułem zostawić dwa ostatnie rozdziały (mniej więcej 1/3 rozmowy),...