Już od pierwszych stron czuje się dreszcze. Jest smutek żal, płacz, a potem złość. Kto czyta literaturę obozową, ten wie, że do takich opisów nie da się przyzwyczaić. Przeczytałam dużo książek o obozach, tych bardziej i mniej dokumentalnych. I za każdym razem nie potrafię zrozumieć dlaczego. Dlaczego ludzie dopuścili się takich okropności w stosunku do drugiego człowieka. Tutaj mamy obóz tylko dla kobiet, może dlatego odczułam to tak emocjonalnie. Ale dodatkowo denerwowało mnie podejście władzy państw alianckich i organizacji miedzynarodowych. Nadal jestem zła na fabrykę S., nie tylko dlatego, że nie ma żadnej wzmianki w ich historii, o wykorzystywaniu więźniarek (i więźniów też) jako tanią siłę roboczą, ale bardziej dlatego, że nie czują swojej winy.
A potem znów smutek, że niektórym nawet po wyzwoleniu nie było dane zaznać spokoju.

Książka jest świetnie napisana, przedstawia zarówno opisy wybitnych jednostek jak i całych grup więźniarek podzielonych na poszczególne narodowości. Płynne przejścia między rozdziałami i historiami. Czyta się ją bardzo dobrze, chociaż ogrom nieszczęść przytłacza i często musiałam robić przerwy. Czasem miałam ochotę ją odłożyć i zacząć czytać coś "weselszego". Ale nie mogłam się oderwać, bo chyba nie dałabym rady do niej wrócić. Na początku myślałam, że jest za długa (prawie 900 stron). Kto da radę tak dużo czytać o tych wszystkich okropnościach? Teraz już wiem, że to i tak za mało.

Już od pierwszych stron czuje się dreszcze. Jest smutek żal, płacz, a potem złość. Kto czyta literaturę obozową, ten wie, że do takich opisów nie da się przyzwyczaić. Przeczytałam dużo książek o obozach, tych bardziej i mniej dokumentalnych. I za każdym razem nie potrafię zrozumieć dlaczego. Dlaczego ludzie dopuścili się takich okropności w stosunku do drugiego człowieka....