79/52/2023

79/52/2023

Ciężki temat, ale niesamowita książka!

Ciężki temat, ale niesamowita książka!

Niektóre wątki zbyt długie i trochę nudne można by całość zamknąć w 300 stronach ale książka warta przeczytania

Niektóre wątki zbyt długie i trochę nudne można by całość zamknąć w 300 stronach ale książka warta przeczytania

Wspaniała historia o losach Polaków pod okupacją sowiecką i niemiecką, o najgorszych i tych lepszych obliczach ludzkiej natury, o marzeniach, które pozwalają przetrwać zesłanie i rozczarowaniu, gdy nie mogą się spełnić. Polecam

Wspaniała historia o losach Polaków pod okupacją sowiecką i niemiecką, o najgorszych i tych lepszych obliczach ludzkiej natury, o marzeniach, które pozwalają przetrwać zesłanie i rozczarowaniu, gdy nie mogą się spełnić. Polecam

Potencjał książki by był, gdyby nie te wszystkie zbzikowane pomysły Autorki w związku z leczeniem, które szamanka łagrowa Miranda wyczynia: to jej hokus-pokus i mamrotanie zaklęć. Kto w to wierzy?! Co to za dziwaczne pomysły?? Nie dla mnie.

Potencjał książki by był, gdyby nie te wszystkie zbzikowane pomysły Autorki w związku z leczeniem, które szamanka łagrowa Miranda wyczynia: to jej hokus-pokus i mamrotanie zaklęć. Kto w to wierzy?! Co to za dziwaczne pomysły?? Nie dla mnie.

Fantastycznie "skrojona" książka. Niczego nie jest za dużo, ani za mało. Nie odstrasza patosem, ani melodramatyzmem. Trudna historia rodziny pokiereszowanej przez wojnę. Matka i córka, próbujące nawiązać utraconą więź i porozumienie. Opowieść bardzo wciągająca.

Fantastycznie "skrojona" książka. Niczego nie jest za dużo, ani za mało. Nie odstrasza patosem, ani melodramatyzmem. Trudna historia rodziny pokiereszowanej przez wojnę. Matka i córka, próbujące nawiązać utraconą więź i porozumienie. Opowieść bardzo wciągająca.

Opowieści o wojnie jest mnóstwo, zwłaszcza ostatnio. Ale opowieści o tym, co po wojnie? Przyznaję, że rzadko o takich słyszałam, a jeszcze rzadziej – jeśli w ogóle – takie czytałam. Akcja tej książki rozgrywa się na początku lat 50., kiedy to Miranda wraca po dziesięciu latach ze zsyłki na Syberii do swojej rodziny w Białymstoku – a raczej do tej części, która jej została. Matka, która uznała, że jej córka nie żyje, jest zaskoczona, Mirandę zaskakuje zaś widok małego chłopca, brata, o którym nie miała pojęcia, a także wiadomość o tym, że jej ojciec nie żyje od sześciu lat. Obie kobiety będą próbowały na nowo stworzyć rodzinę, a także odnaleźć się w nowej, zupełnie innej, powojennej rzeczywistości, każda na swój sposób – jedna ciągle tkwiąc w przeszłości, a druga w ogóle o niej nie myśląc. Muszę przyznać, że może nie jest to książka idealna, niekiedy czuć, że pisana była w dzisiejszych czasach, moim zdaniem zwłaszcza w dialogach, natomiast i tak moim zdaniem dobrze pokazuje to, co pokazywać miała – trudny powrót do dawnego życia, próbę zaakceptowania tego, co się wydarzyło, i odnalezienia się w nowej rzeczywistości. To głównie opowieść o tym. Wojna i jej skutki pokazane są z dwóch różnych perspektyw – człowieka, który był w centrum wydarzeń, w mieście, i tutaj musiał radzić sobie z wojenną rzeczywistością, oraz człowieka, dla którego wojna to głównie syberyjska tajga, praca ponad siły, głód i choroby. Autorce udało się bardzo dobrze ukazać to, że są to różne doświadczenia, chociaż ich źródło jest to samo. Serdecznie polecam Wam tę książkę, jeśli jesteście zainteresowani taką tematyką.

Po więcej moich recenzji zapraszam na Instagram: https://www.instagram.com/niefikcyjna/

Opowieści o wojnie jest mnóstwo, zwłaszcza ostatnio. Ale opowieści o tym, co po wojnie? Przyznaję, że rzadko o takich słyszałam, a jeszcze rzadziej – jeśli w ogóle – takie czytałam. Akcja tej książki rozgrywa się na początku lat 50., kiedy to Miranda wraca po dziesięciu latach ze zsyłki na Syberii do swojej rodziny w Białymstoku – a raczej do tej części, która jej została....

Rok 1940 - II wojna światowa. Dziesięcioletnia wówczas Miranda zostaje zesłana na Syberię, gdzie zmuszana była do ciężkiej i niewolniczej pracy. Kiedy po 10 latach wraca do rodzinnego domu trudno jej się odnaleźć w powojennej rzeczywistości. Ojciec nie żyje a jego śmierć jest owiana tajemnicą i wszyscy dookoła w obecności Mirandy milczą na ten temat. W domu zastaje za to nieuleczalnie chorego pięcioletniego brata Januszka. Matka aby zapewnić byt dla siebie i chorego syna handluje podejrzanym towarem.

Miranda ma ogromny żal do matki, że ta wymazała z pamięci swego męża i wróciła do panieńskiego nazwiska. Zarzuca jej że zaniedbuje chorego syna wymykając się potajemnie ciemną nocą zajmując się szemranymi interesami.

Czy matce i córce uda się wrócić do bolesnej przeszłości i wyjaśnić sobie sekrety rodzinne sprzed lat ? Czy uda im się nadrobić lata rozłąki i odbudują utracone więzi? Czy uda im się zapomnieć o bólu i pokochać na nowo prawdziwym uczuciem?
Książka bardzo smutna i wzruszająca. Polecam.

Rok 1940 - II wojna światowa. Dziesięcioletnia wówczas Miranda zostaje zesłana na Syberię, gdzie zmuszana była do ciężkiej i niewolniczej pracy. Kiedy po 10 latach wraca do rodzinnego domu trudno jej się odnaleźć w powojennej rzeczywistości. Ojciec nie żyje a jego śmierć jest owiana tajemnicą i wszyscy dookoła w obecności Mirandy milczą na ten temat. W domu zastaje za to...

Każdy przeżył co innego i nie powinno się osądzać innych... Obserwując relacje matki z córką, może trudno je zrozumieć, ale w miarę poznawania ich losów, odkrywamy, że ani na Syberii, ani w Polsce w czasie II wojny światowej nikomu łatwo nie było...

Każdy przeżył co innego i nie powinno się osądzać innych... Obserwując relacje matki z córką, może trudno je zrozumieć, ale w miarę poznawania ich losów, odkrywamy, że ani na Syberii, ani w Polsce w czasie II wojny światowej nikomu łatwo nie było...

Czy jest możliwe, aby powrócić do przeszłości, do sytuacji, którą zostawiliśmy dawno temu za sobą, kiedy los (okupant) zadecydował za nas, nie dając jakiejkolwiek szansy na inny scenariusz? Czy możliwe jest odzyskać utracone chwile, uczucia, obrazy ...

Miranda Szamreta w 1940 roku została wywieziona wraz z młodszą siostrą i babcią na daleką Syberię; miała wtedy niecałe 14 lat. Po dziesięciu latach zsyłki wróciła do rodzinnego Białegostoku tylko ona - zniszczona fizycznie, okaleczona psychicznie, z głęboką nadzieją w sercu, że wraca do takiej rodziny i takiego domu, jaki zostawiła i zapamiętała, do jakiego nieustannie tęskniła, do ukochanego ojca, ciepłej i zawsze uśmiechniętej matki. Rzeczywistość okazała się zupełnie inna, bo nie było już rodzinnego domu, nie było ojca, za to był chory nieuleczalnie pięcioletni brat Januszek, zdesperowana walką o jego życie matka oraz zmowa milczenia o zdarzeniach sprzed lat, a także niezrozumienie dla zachowań i skrytości Mirandy. Trudno w takiej sytuacji żyć pod wspólnym dachem, ale przecież to matka i córka, córka o którą Maria tak zajadle i z tak ogromną determinacją walczyła dekadę wcześniej, aby uchronić ją i siostrę przed wywózką na Sybir.

Czy kobiety znajdą wspólny język, czy będą potrafiły być wobec siebie szczere, czy będą miały odwagę wrócić do przeszłości, nawet tej bolesnej i trudnej, co pozwoli na wybaczenie, przeżycie przez Mirandę żałoby po zmarłym ojcu, o którym nie chce mówić i pamiętać rodzina? Czy dziewczyna odzyska swój utracony świat i wewnętrzny spokój? Upór i bezkompromisowość Mirandy zmusza niejako członków rodziny do ujawnienia prawdy o wojennych losach jej bliskich i ojcu, za którym tak bardzo tęskni.

Książka ciekawa i niewątpliwie wciągająca, a jak pisze w posłowiu Katarzyna Kołczewska - jej fabuła oparta jest na rodzinnej historii autorki. Trudne relacje wywołane wojenną zawieruchą, trudne powroty i trudne otwieranie swojej duszy i serca.

Czy jest możliwe, aby powrócić do przeszłości, do sytuacji, którą zostawiliśmy dawno temu za sobą, kiedy los (okupant) zadecydował za nas, nie dając jakiejkolwiek szansy na inny scenariusz? Czy możliwe jest odzyskać utracone chwile, uczucia, obrazy ...

Miranda Szamreta w 1940 roku została wywieziona wraz z młodszą siostrą i babcią na daleką Syberię; miała wtedy niecałe 14...