"Emocje powinno się zamykać w małych, najlepiej starannie opisanych szufladkach i nie wypuszczać, dopóki nie będzie się miało gotowych zaleceń i rozwiązań..." Ale czy faktycznie?

Jonas Hassen Khemiri, kolejny raz, wcześniej "Wszystkim, czego nie pamiętam", zaskoczył mnie bardzo pozytywnie. Satysfakcja, kiedy trafi się na nietuzinkowy tytuł, oryginalny, ze świeżym powiewem pomysłu na fabułę. "Klauzula ojca" jest wyjątkowo sugestywna w precyzyjnej prostocie narracji, zgrabnie niesie słowa, celowo pomija nazwy, skupia się na szczegółach uwypuklających emocje kluczowych postaci. Bez niepotrzebnej przesady, zbędnych przerysowań, sztucznych kolorów.

Powstaje obraz prawdziwego życia, do szpiku kości przesiąkniętego zwykłą codziennością, narzucanymi sobie uwarunkowaniami. Brak imion bohaterów i dialogów, to coś, co rzadko się spotyka. Początkowo wydaje się nieco osobliwe, ale szybko zgrywamy się z takim stylem pisania, mocno przemawia. Dotyka czułych strun, przywołuje doświadczenia życiowe, kąsa satyrą, ociepla humorem. Wiele w powieści odniesień do kondycji współczesnych społeczeństw, transformacji kluczowych wartości w życiu człowieka, pospiesznego przemijania dnia za dniem, powierzchowności zamiast głębokich doznań. Wszechobecna samotność, widoczna z kilku ujęć, dziadka, który jest ojcem, syna, który jest ojcem, siostry, która jest córką, ale już nie matką.

Zamaskowane odrzucenie, ukrywany wstyd, silny strach przed przyznaniem się do słabości i popełnionych błędów. Nieudana konstrukcja życia na własny sposób i życzenie. Wypieranie z pamięci niewygodnych faktów, niechętne sięganie po wspomnienia. Dojmująca świadomość, że nie ma opcji idealnego wychowania, a zaprezentowane dzieciom wzorce wykazują tendencję do powielania. Dziesięciodniowy pobyt seniora boleśnie dotyka wrażliwych ran. Zamiast życzliwości i miłości, sztuczność i pozorna bliskość. Na rodzinne relacje nakładają się oczekiwania obcych, trudne do jednoznacznego zdefiniowania i spełnienia. Intrygujące prowadzenie, bogaty materiał do przemyśleń, cenne przekazy do podchwycenia, wszystko w oryginalnym klimacie, czym książka zachwyca. Na ile znamy innych? A na ile samych siebie? Kiedy zrywa się nić łącząca pokolenia?

bookendorfina.pl

"Emocje powinno się zamykać w małych, najlepiej starannie opisanych szufladkach i nie wypuszczać, dopóki nie będzie się miało gotowych zaleceń i rozwiązań..." Ale czy faktycznie?

Jonas Hassen Khemiri, kolejny raz, wcześniej "Wszystkim, czego nie pamiętam", zaskoczył mnie bardzo pozytywnie. Satysfakcja, kiedy trafi się na nietuzinkowy tytuł, oryginalny, ze świeżym powiewem...