Na ludzi z klasy średniej czeka tylko sześć dostępnych zawodów: bankowość inwestycyjna, księgowość, administracja państwowa, dziennikarstwo, nauczanie i prawo. Tym zaś, którzy lubią pieniądze, ale są słabi z matematyki, zostaje prawo.

Joy rozpoczyna aplikację i przysięga sobie, że nigdy nie będzie bierna ani nudna. Joy szybko orientuje się, że jednocześnie kocha i nienawidzi swoją pracę, kombinację szarzyzny życia i stresu. W pracy wykonuje ćwiczenia z zarządzania rzeczywistością: ma nie tyle kłamać, ile w pomysłowy sposób ukrywać rzeczywisty stan rzeczy, tuszując niewygodne fakty za pomocą faktów wygodnych oraz półprawd.

Joy poślubia mężczyznę, który jest poważny (lecz bez przesady), troskliwy i potulny. Idzie na wstrętne drobne ustępstwa. Kiedy właściwie zmienili się w namiętnych konsumentów?

Joy odnajduje w sobie zapasy uporu i ambicji, które przyjaciele mylnie brali za szczęście. Czy życie to pogoń za doskonałością i szczęściem? Dopiero teraz, zbyt późno, czuje że stawianie sobie najbardziej konformistycznych celów zgodnych ze społecznymi oczekiwaniami - Bądź szczęśliwa! Zasługujesz na to! Dasz radę! - skierowało ją na krętą, niezrozumiale sadystyczną ścieżkę. Może lepiej było uznać szczęście za efekt uboczny?

Joy ma trzydzieści trzy lata i jej włosy pachną śmiercią. Zalicza długi zimny zjazd prosto w samotność. Czy to depresja? To nie smutek, raczej przerażenie. Groza, że coś się stało, wciąż się dzieje i będzie powracać, dopóki się nie postaram, by położyć temu kres.

Joy planuje zatem samobójstwo, tak drobiazgowo, jak zaplanowała całe swoje życie. Zestaw dokumentów dla męża. Sposób, w jaki się zabije: higieniczny i niewprowadzający zbytniego zamieszania w życiu innych ludzi (i pewnej wiewiórki). Jednak, jak się okazuje, w dniu pełnym wydarzeń trudno znaleźć chwilę, by skutecznie zrobić sobie krzywdę. Dzwoni telefon. Klient domaga się pomocy. Trzeba przejrzeć jeszcze jakieś dokumenty. Dramat niespostrzeżenie zamienia się w groteskę.

To nowoczesna powieść, która nie oferuje rozwiązania, raczej obnaża problemy. Nie spotkamy tu narratora - przewodnika. Autor zdecydował się przedstawić historię Joy i jej współpracowników w formie serii sprawozdań z sesji terapeutycznych (zwanych przez jednego z pacjentów pseudotroskliwą psychologiczną masturbacją), które funduje korporacja, by pomóc pracownikom uporać się z szokiem po wypadku?/próbie samobójczej?/zabójstwie? Wyznania, lęki, podejrzenia, drobne i większe zbrodnie zaniedbania, kancelaryjne gierki, nieludzkie godziny pracy i ocean obojętności. Czy to Joy zrobiła sobie krzywdę? Czy jest jedną z tych kobiet, zbyt inteligentnych i atrakcyjnych, by mogły być szczęśliwe? A może piekło to inni? A może To nie ludzie. To profesjonaliści. Przeciwieństwo ludzi.?

Jeden z bohaterów narzeka, że literatura piękna nie potrafi odtworzyć wiernie tego, w jaki sposób w prawdziwym życiu absurd walczy z powagą, brud z czystością, nadmiar z brakiem, tworząc niepokojący, lecz zabawny i poplątany bałagan. A jednak Jonathanowi Lee się udało. Czy nuda, zdrady, seks, telekonferencje i pozbawione celu gówniane dni miały jakąś formę i wewnętrzną spójność? Niekoniecznie. Jesteśmy w polu siłowym niespójnych wyznań, mininarracji. Na każde pytanie znajdziemy w tej książce kilka odpowiedzi, wszystkie prawdziwe, każda ulotna.

Kasia/ porządekalfabetyczny