Leksykony mają zazwyczaj dwie wady: hasła są bardzo skrótowe, a same książki nie bardzo nadają się do ciągłej lektury, raczej do sięgania do nich, kiedy zajdzie potrzeba sprawdzenia danego zagadnienia. Ten leksykon jest jednak inny: hasła pogrupowane w tematyczne rozdziały ułożone są nie alfabetycznie, ale chronologicznie, tworząc tym samym coś na kształt kilku niezależnych opowieści o kulturze i sztuce, religii i polityce, o życiu codziennym i zabytkach kultury materialnej.
Dla tych, którzy dopiero poznają japońską kulturę taka forma może być atrakcyjna, szczególnie jeśli weźmie się pod uwagę niezwykle bogaty materiał ilustracyjny. Wadą tego leksykonu będzie na pewno wspomniana już skrótowość haseł - każdemu zagadnieniu przeznaczono dokładnie jedną stronę tekstu, co z oczywistych powodów doprowadza do pobieżnych omówień oraz wysokiej kondensacji tekstu, który wymusza ciągłe napięcie uwagi, aby nie pominąć żadnego istotnego szczegółu. Zaletą niewątpliwie jest dobór haseł - nie pominięto żadnego "sztandarowego" zjawiska, omówione zostały wszystkie te najbardziej rozpoznawalne czy najbardziej z Japonią kojarzone, a ich wartość merytoryczna jest zaskakująco przyzwoita.
Ci, którym potrzebny jest edytorski cukierek do ozdobienia biblioteczki, powinni być usatysfakcjonowani. Dla tych, którzy potrzebują jednak czegoś bardziej szczegółowego, chociaż mniej kolorowego, polecam "O sztuce Japonii" Zofii Alberowej i "Kulturę japońską" Paula Varleya.

Leksykony mają zazwyczaj dwie wady: hasła są bardzo skrótowe, a same książki nie bardzo nadają się do ciągłej lektury, raczej do sięgania do nich, kiedy zajdzie potrzeba sprawdzenia danego zagadnienia. Ten leksykon jest jednak inny: hasła pogrupowane w tematyczne rozdziały ułożone są nie alfabetycznie, ale chronologicznie, tworząc tym samym coś na kształt kilku niezależnych...