Napisać, że owa książka jest bezmadziejna, to właściwie jakby ją pochwalić, że zacznę od parafrazy cytatu z klasyka. Książka jest nasycona „bełkotem werbalnym będącym emanacją niechlujstwa myślowego” (co. X) autorki, błędami logicznymi i merytorycznymi. Moja skromność, wiedza o tym, co wiem, a czego nie wiem, jak również zwykła przyzwoitość powodują, że nie wypowiadam się wszem wobec (nie zaś – „wszem i wobec” – to jeden z wielu błędów językowych, od których aż roi się w książce) na tematy, o których nie mam żadnego lub mam nikłe pojęcie. Język książki jest tak ubogi oraz infantylny, że trudno jest przez tę pozycję przebrnąć bez irytacji i poczucia zmarnowanego czasu. Krótkie zdania proste, nieobecność zdań podrzędnie czy wielokrotnie złożonych, co druga strona komunikaty takie jak: „Naprawdę. Uwierz mi. Tak jest.”

Autorka stosuje strategię pars pro toto – nieuprawnione uogólnianie, jeden z podstawowych błędów logicznych; ma problemy z logicznym i uprawnionym wyciąganiem wniosków.
Sama gubi się w gąszczu porad, na każdym niemal kroku przeczy sama sobie – należy komplementować szefa, za chwilę zaś „radzi”, iż absolutnie nie należy tego robić. Ktoś, kto ma władzę nawet nie spojrzy na podwładnego, dalej zaś pisze, iż ci, którzy mają władzę (czyt. szefowie) patrzą długo i bezczelnie prosto w oczy. Itd., itp., każdy z Czytelników zapewne sam znajdzie multum podobnych absurdów.

Jeszcze o kwestiach językowych:

„Bo chyba nie marzy się wam plama z przysłowiowego ketchupu na krawacie czy kremowej garsonce?”
„Przysłowiowe białe niedźwiedzie.”

Nie znam przysłów o keczupie i o białych niedźwiedziach. Może autorka mnie douczy w tejże materii?

Teraz lapsusy metodologiczne (jak mniemam, autorka nie jest psychologiem, jeśli zaś jest, to chciałabym wiedzieć, kto jej dał dyplom? Jeśli nie jest – to na jakiej podstawie wypisuje androny nt. psychologii, powołując się w dodatku na „badania naukowe”):

„Jak myślisz, w jakich proporcjach odbywa się komunikacja podczas spotkania? Pewnie nie odkryję przed tobą Ameryki, jeśli powiem, że aż 55 procent to język ciała, 38 procent — intonacja, a tylko 7 procent stanowią słowa. Jest to naukowo udowodnione.”

Doprawdy? Jest to jedna z częściej powtarzanych bezmyślnie bzdur. Autorce chodzi zapewne o błędnie interpretowane i bezmyślnie cytowane z drugiej i kolejnej ręki wyniki badań Alberta Mehrabiana. Tylko że założenie autora owych badań było zupełnie inne… Naprawdę sądzi pani, że np. Albert Einstein przekazywał wiedzę o swojej teorii względności słuchaczom w oparciu głównie o „język ciała”? Gdy spotyka się pani z przyjaciółmi, rodziną, to komunikujecie się głównie obserwując „język ciała”, nie słuchacie się nawzajem, nie rozmawiacie ze sobą, a jeśli rozmawiacie, to ignorujecie komunikaty werbalne? Polecam pani sięgnięcie do oryginalnego artykułu Mehrabiana…

„Nie wolno krzyżować ramion i nóg, bo — jak wiadomo — oznacza to postawę zamkniętą i zdystansowaną.”

Kolejna bzdura. Naukowa psychologia nie raz udowodniła, że nie istnieje rzetelna tzw. mowa ciała. Laikom wydaje się właśnie, że jeśli ktoś ma skrzyżowane ramiona, to oznacza, że jest zamknięty. Żadne badania tego nie potwierdzają. W przypadku skrzyżowanych ramion można znaleźć szereg alternatywnych wyjaśnień. Najczęstsze jest takie, że ludzie, którzy w ten sposób siedzą… po prostu lubią tę pozycję. I tyle.

Napisać, że owa książka jest bezmadziejna, to właściwie jakby ją pochwalić, że zacznę od parafrazy cytatu z klasyka. Książka jest nasycona „bełkotem werbalnym będącym emanacją niechlujstwa myślowego” (co. X) autorki, błędami logicznymi i merytorycznymi. Moja skromność, wiedza o tym, co wiem, a czego nie wiem, jak również zwykła przyzwoitość powodują, że nie wypowiadam się...