Muszę przyznać, że bardzo lubię książki Katarzyny Lemiesz za to, że dużo się w nich dzieje, akcja jest dynamiczna i nie ma nudnych opisów, a strony same się przewracają. W „Historii wielkiej miłości” natomiast, jak dla mnie, a przypominam, że warto wyrobić sobie własne zdanie, zadziało się zbyt dużo, zbyt szybko, a miejscami nawet niezbyt realnie.

Bohaterów poznajemy podczas niegroźnego wypadku na szkolnym korytarzu. Uczennica i nauczyciel zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia. Emiliano rzuca pracę, by być z Amandą, która jakiś czas później zachodzi w ciążę. Jej narzeczony musi jednak wyjechać do Ameryki, gdzie ulega wypadkowi i niestety ginie. Amanda jest zrozpaczona utratą ukochanego, przez co traci dziecko. Kilka lat później dziewczyna zatrudnia się u Thomasa, właściciela firmy projektującej ogrody, i wyjeżdża z szefem do Los Angeles, gdzie mają stworzyć projekt dla gangstera Bontate. Nagle okazuje się, że bratem Stevena jest jej zmarły narzeczony, o prawdziwym imieniu Dominic, który dla bezpieczeństwa Amandy sfingował swoją śmierć. W młodych ludziach ożywa uczucie, jakim się darzyli. Czy mają oni szansę pokonać przeciwności losu i znów wieść spokojne, pełne miłości życie?

Jeśli myślicie, że przedstawiłam fabułę całej książki, to muszę wyprowadzić Was z błędu. To tylko początek! W książce doświadczycie porwań, rozstań i spektakularnych powrotów, będą też mężczyźni, którzy za wszelką cenę chcą posiąść Amandę, niejednokrotnie wyrządzając jej wielką krzywdę. Na szczęście główni bohaterowie zawsze znajdują drogę do siebie i potrafią wybaczyć sobie nawet najgorsze występki – mam tu na myśli to, że głównie to Amanda wybaczała Dominicowi.

Autorka ma lekkie pióro, dzięki czemu książkę czyta się bardzo szybko. Okładka jest piękna i niesamowicie zmysłowa. W tekście pojawiło się kilka nieścisłości, które jednak nie odbierają przyjemności z czytania. Uważam, że „ Historia wielkiej miłości” z powodzeniem mogłaby być dylogią, w której niektóre sceny zostałyby rozwinięte, a inne wytłumaczone – na przykład zabrakło mi wyjaśnienia, kim okazał się Alex i jakim sposobem dotarł do Ami, oraz jaki udział miał w tym szef dziewczyny – Thomas. W książce doświadczyłam też wielu emocji związanych z chorobą małej dziewczynki (celowo nie podaję, kim ona jest, by nie zdradzać fabuły). Jestem wyczulona na krzywdę dzieci i wylałam sporo łez, śledząc los Martiny. Przekonajcie się sami, czy ta historia z Was też wyciśnie łzy wzruszenia.
Całość oceniam na 6,5 / 10

Muszę przyznać, że bardzo lubię książki Katarzyny Lemiesz za to, że dużo się w nich dzieje, akcja jest dynamiczna i nie ma nudnych opisów, a strony same się przewracają. W „Historii wielkiej miłości” natomiast, jak dla mnie, a przypominam, że warto wyrobić sobie własne zdanie, zadziało się zbyt dużo, zbyt szybko, a miejscami nawet niezbyt realnie.

Bohaterów poznajemy...