Hegel, Haiti i historia uniwersalna jest pozycją unikalną na tle innych prac dotyczących myśli oświecenia i Hegla, nawet dwadzieścia jeden lat po publikacji pierwszego z esejów.
Pierwszy tekst można streścić jako bardzo rozbudowaną argumentację dotyczącą podstaw filozoficznych i historycznych dialektyki pana-niewolnika. W przeciwieństwie do dominującego poglądu który doszukuje się źródeł tego abstrakcyjnego modelu świadomości w Arystotelesie lub rzadziej u Goethego, autorka szuka go jeszcze gdzie indziej.
A mianowicie w Haitańskiej rewolucji. Żeby to udowodnić powołuje się na szeroką ilość prac naukowych żeby udowodnić swoją tezę. Pokazuje też że (młody) Hegel był pierwszym myślicielem który poruszał kwestię niewolnictwa, samoświadomości i emancypacji odwołując się do historycznej rzeczywistości. I jednocześnie jak powołując się na współczesnych mu autorów prac ekonomicznych i historycznych stawał się bardziej abstrakcyjnym niż ugruntowanym w rzeczywistości społecznej myślicielem. Drugi esej jest próbą przedstawienia koncepcji historii uniwersalnej. Koncepcja ta po części wywodząca się z myśli dialektycznej Hegla, zrywa z ujmowaniem historii jako dziejów rozwoju ludzkiej wolności. Autorka proponuje podejście opierające się na obserwacji pewnych "pęknięć" w historii ludzkiej, gdy doświadczenie było tak nieludzkie że przekraczało granice racjonalności. Jest to na pewno ciekawa koncepcja, aczkolwiek w mojej opinii przydała by się cała rozbudowana książka dedykowane tylko niej.
Mimo to lektura była świetna i mam nadzieję dorwać się do innych prac autorki.

Hegel, Haiti i historia uniwersalna jest pozycją unikalną na tle innych prac dotyczących myśli oświecenia i Hegla, nawet dwadzieścia jeden lat po publikacji pierwszego z esejów.
Pierwszy tekst można streścić jako bardzo rozbudowaną argumentację dotyczącą podstaw filozoficznych i historycznych dialektyki pana-niewolnika. W przeciwieństwie do dominującego poglądu który...