Nie jestem za pan brat z literaturą noir, ale gdybym miał być, to z pewnością dzięki autorom takim jak Chandler. Język „Głębokiego snu” jest rzutki i satysfakcjonujący, doskonale współgra z niebezpiecznymi personami z półświatka, które w miarę przebiegu śledztwa wychylają łby z cienia. Główny bohater, niejaki Philip Marlowe, to postać iście Hemingwayowska, introwertyczna ikona męskości, ale tylko do czasu, aż zaczniemy z nim słowne gierki, wtedy wybucha całym ładunkiem cynizmu. (W tym akurat nie jest Hemingwayowski).

Intryga nie jest szczególnie porywająca; śledzimy proceduralne etapy pracy Marlowa, w trakcie których ktoś nabędzie ołowiowego farszu, ktoś ostro przyćpa, ktoś zrobi komuś zdjęcie bez majtek itd. To tylko kryminał, choć przypisuje się Chandlerowi, że coś tam mówi o amerykańskim społeczeństwie, a prawdy w tym tyle, ile w tym, że wiele o społeczeństwie polskim mówią Bonda czy Mróz. Jest to powieść jak na standardy literatury gatunkowej , kryminalnej całkiem w porządku; nabrałem się natomiast na forsowane przez niektórych tezy, że fabuła to tylko przykrywka, a książka jest o Amerykanach. Otóż nie jest. Z zalet zostają więc tylko język i dialogi.

Nie jestem za pan brat z literaturą noir, ale gdybym miał być, to z pewnością dzięki autorom takim jak Chandler. Język „Głębokiego snu” jest rzutki i satysfakcjonujący, doskonale współgra z niebezpiecznymi personami z półświatka, które w miarę przebiegu śledztwa wychylają łby z cienia. Główny bohater, niejaki Philip Marlowe, to postać iście Hemingwayowska, introwertyczna...