Po przeczytaniu tej książki zastanawiam się czy ludzie w latach 60 byli aż tak naiwni...

Po przeczytaniu tej książki zastanawiam się czy ludzie w latach 60 byli aż tak naiwni...

Do końca łudziłam się,że jednak coś tu mnie zaskoczy, książka przewidywalna, nudna i raczej kryminał psychologiczny to to nie jest. Kolejne części zdecydowanie odpuszczam.

Do końca łudziłam się,że jednak coś tu mnie zaskoczy, książka przewidywalna, nudna i raczej kryminał psychologiczny to to nie jest. Kolejne części zdecydowanie odpuszczam.

Od dłuższego czasu przymierzałam się do sięgnięcia po tę serię książek, bo różnorodne ekranizacja atakowały zewsząd, a tu zaraz premiera serialu z Andrew Scottem w roli głównej. Przyznam, że z klasyką literatury nigdy nie było mi po drodze, ale, ku mojej uciesze, w stylu Utalentowanego Pana Ripleya nie czuć zamierzchłych czasów, nie trąci on myszką. Za to wciąga i zaskakuje jak porządny kryminał wymieszany z thrillerem.

Co działa najbardziej?
Tom Ripley. Przez całą książkę niemal siedzimy w głowie bohatera niejednoznacznego, niereformowalnego, zagubionego i, jakby nie patrzeć, psychopaty. Może i utalentowanego, ale jakże tu mówić o talencie, gdy jest to umiejętność kłamania, oszukiwania, podrabiania, fałszowania i udawania. Gry wchodzącej w krwiobieg do tego stopnia, że nie wiemy już, kim jest prawdziwy Tom. Bo dość szybko orientujemy się, że mamy do czynienia z historią o obsesji na punkcie drugiej osoby i marzeniach, by żyć jak ona. Marzeniach tak silnych, że jest się w stanie zabić drugiego człowieka, byle tylko móc przywdziać jego garnitur i zasiąść w jego fotelu. Co więcej, siedząc w głowie postaci o tak irracjonalnych myślach – podświadomie zaczynamy rozumieć jego decyzje, a nawet kibicować. Można powiedzieć, że Ripley po prostu stosuje zasadę "work smart, not hard". Tyle że w niezwykle drastyczny sposób.

Podoba mi się, że nie dostajemy tu niepotrzebnej ekspozycji. Ogranicza się długie wyjaśnienia przekrętów Toma, zamiast tego otrzymujemy jedynie krótką scenę, w której Tom wyciąga ze skrzynki czek, nie na swoje nazwisko, i wspomina jak to dobrze, że na znalezionej legitymacji bankowej dało się tak łatwo przeprawić datę urodzenia. Metoda "nie mów, tylko pokaż", stosowana zazwyczaj w filmografii, jest tu wystarczająca – chociaż wymaga od czytelnika skupienia i umiejętności wyłapywania tropów, łączenia kropek.

Pachniało mi to filmem Saltburn czy bardziej morderczą wersją Catch me if you can. I lubię to.


Współpraca recenzencka z Wydawnictwem Noir Sur Blanc

Od dłuższego czasu przymierzałam się do sięgnięcia po tę serię książek, bo różnorodne ekranizacja atakowały zewsząd, a tu zaraz premiera serialu z Andrew Scottem w roli głównej. Przyznam, że z klasyką literatury nigdy nie było mi po drodze, ale, ku mojej uciesze, w stylu Utalentowanego Pana Ripleya nie czuć zamierzchłych czasów, nie trąci on myszką. Za to wciąga i zaskakuje...

Na początku książka wydaje się średnio porywająca - główny bohater ma za zadanie skontaktować się z kolegą przebywającym zagranicą w celu nakłonienia go do powrotu do domu. Bohaterowie spotykają się, nie wracają do domu. Spędzają czas na podróżach i odpoczynku.

Pod koniec pierwszej połowy wydarza się coś, co sprawia, że z opisów pobytów w kolejnych miastach, czytelnik dostaje coś w rodzaju kryminału, w którym znany jest "ten zły".

Myślę, że książka jest oryginalna. Bohaterowie nie używają nowoczesnej technologii, telefonów oraz wifi. Całość jest we współczesnych czasach najprawdopodobniej mało prawdopodobna.

Na początku książka wydaje się średnio porywająca - główny bohater ma za zadanie skontaktować się z kolegą przebywającym zagranicą w celu nakłonienia go do powrotu do domu. Bohaterowie spotykają się, nie wracają do domu. Spędzają czas na podróżach i odpoczynku.

Pod koniec pierwszej połowy wydarza się coś, co sprawia, że z opisów pobytów w kolejnych miastach, czytelnik...

Fajna historia, ciekawie opisane Włochy. Choć żałuję, że autorka nie skupiła się bardziej na emocjach i przeżyciach głównego bohatera. Trochę mi tego zabrakło. Historia jest opisana z perspektywy postronnego obserwatora w dość chłodny sposób. Pewnie z czasem wrócę do kolejnych części 😀

Fajna historia, ciekawie opisane Włochy. Choć żałuję, że autorka nie skupiła się bardziej na emocjach i przeżyciach głównego bohatera. Trochę mi tego zabrakło. Historia jest opisana z perspektywy postronnego obserwatora w dość chłodny sposób. Pewnie z czasem wrócę do kolejnych części 😀

Wielkokrotnie słyszałam, że na podstawie tej powieści nakręcono całkiem dobry film. Kiedy więc lektura wpadła mi w ręce, postanowiłam ją natentychmiast przeczytać. Tym bardziej, że miał to być thriller, a to jak wiadomo, tygryski lubią najbardziej.
Zaczęłam czytać i mniej więcej do połowy zastanawiałam się, czy obiecywanego w książce napięcia mam szukać w rozmowach, piciu dżinu czy też kupnie lodówki? Bo za cholerę akcja nie przypominała mi typowego dla thrillerów klimatu. Ot, grupa znajomych spędza miło czas na południu Europy. Brnęłam przez treść z pewnym znużeniem, bo ileż można czytać o wakacyjnych planach, doborze garderoby czy przechadzkach po mieście.
Na szczęście w pewnym momencie następuje zwrot akcji, co faktycznie zmienia nieco charakter snutej opowieści.

Autorka mocno skupia się na wewnętrznym życiu głównego bohatera. Na jego potrzebach, wyobrażeniach i lękach. A, że Tom Ripley do najbardziej stabilnych psychicznie nie należy, widzimy całą gamę zachowań, których z pewnością nie chcielibyśmy obserwować u innych ludzi. Zwłaszcza tych bliskich.
Nie wiem, czy to zamierzony skutek, ale po lekturze wiem, że nie lubie głównego bohatera i nie chciałabym, żeby kiedyś stanął mi na drodze. Bo z takimi typami mi nie po drodze

Wielkokrotnie słyszałam, że na podstawie tej powieści nakręcono całkiem dobry film. Kiedy więc lektura wpadła mi w ręce, postanowiłam ją natentychmiast przeczytać. Tym bardziej, że miał to być thriller, a to jak wiadomo, tygryski lubią najbardziej.
Zaczęłam czytać i mniej więcej do połowy zastanawiałam się, czy obiecywanego w książce napięcia mam szukać w rozmowach, piciu...

Szału nie ma ale nie nudziłam się....

Szału nie ma ale nie nudziłam się....

Na serię o Panu Ripley'u trafiłam już po obejrzeniu filmu, więc miałam obawy, czy książka zdoła mnie wciągnąć tak, jak to powinno się dziać w przypadku sensacji lub thrillera. Bez obaw. Po pierwsze adaptacje odbiegają nieco od wzorca literackiego i zaskoczenia pojawiają się w całkiem innych momentach. Po drugie - styl i akcja są tak wartkie, że czyta się to naprawdę na jednym tchu. Po trzecie wreszcie - niezwykłą przyjemnością jest przemierzanie Europy razem z Panem Ripley'em. Co prawda jest to Europa sprzed kilkudziesięciu lat (jeszcze nie ma euro),ale tym bardziej sentymentalna okazuje się ta podróż.
Bardzo warto!

Na serię o Panu Ripley'u trafiłam już po obejrzeniu filmu, więc miałam obawy, czy książka zdoła mnie wciągnąć tak, jak to powinno się dziać w przypadku sensacji lub thrillera. Bez obaw. Po pierwsze adaptacje odbiegają nieco od wzorca literackiego i zaskoczenia pojawiają się w całkiem innych momentach. Po drugie - styl i akcja są tak wartkie, że czyta się to naprawdę na...

Pan Riplay jest nie tylko utalentowany ale spokojny i przebiegły, wszystko inteligetnie planuje wiec jak mozna zlapac takiego oszusta?! Warto sięgnąć po taka lekture i kroczyć jego śladem;)

Pan Riplay jest nie tylko utalentowany ale spokojny i przebiegły, wszystko inteligetnie planuje wiec jak mozna zlapac takiego oszusta?! Warto sięgnąć po taka lekture i kroczyć jego śladem;)

2. I jak?
Trudno napisać coś nowego i oryginalnego o tekście, który był bardzo popularny i kiedyś został sfilmowany przez Anthony`ego Minghellę. Dlatego z okładki nowego wydania książki patrzy na nas jak słynna dziewczyna z perłą odtwórca roli pana Ripleya w filmie, Matt Damon. Skupia uważne spojrzenie na czymś, co jest za nami, gdzieś wysoko. Co widzi? Szansę czy zagrożenie?
Słucha się tego bardzo dobrze. Autorka manipuluje czytelnikiem równie doskonale jak Tom Ripley ludźmi ze swojego otoczenia. I, chociaż oczywiście Tom postępuje niezgodnie z wszelkimi zasadami etycznymi, kibicuje się właśnie jemu. Wiem, wiem, Tom jest amoralny, Tom widzi w ludziach tylko okazje lub zagrożenia. Ale, może przypadkowo, spełnia swój sen i unika niebezpieczeństw…
A Tom jest nikim. Nowojorczyk zagubiony w tym wielkim mieście (jakie to banalne, prawda?). Nie czeka go nic wielkiego, pięknego, ważnego (w jego mniemaniu). Użeranie się z banalnymi przeciwnościami życia, nudna, słabo płatna praca, nieistotni znajomi. Czyż można się dziwić, że sięga po cudze, znacznie bardziej oryginalne życie, wolne od trosk materialnych? Gwarantujące możliwość zakupu dowolnej książki o sztuce na przykład? Dające szczęście? Bo czym wzrusza się Tom? Na statku płynącym do Europy znajduje w swojej kajucie kosz z owocami i likierami, podarunek od Emily i Herberta Greenleafów: „Tom nigdy nie dostał pożegnalnego kosza z łakociami. Dla niego był to zawsze niebotycznie drogi towar, który widywał w witrynach eleganckich kwiaciarni i z którego się naśmiewał. Teraz zorientował się, że ma łzy w oczach. Wcisnął twarz w dłonie i zaszlochał”.
Tom Ripley ma w swoich zbrodniczych poczynaniach tyleż szczęścia, ile inni przez niego doświadczą zła. Zabija, oszukuje, bywa dwoma ludźmi jednocześnie. I – podróżuje, bawi się, zwiedza, interesuje się sztuką. Cena? Bo zawsze jest jakaś cena.
„Czy odtąd będzie widział policjantów na każdym nabrzeżu, do którego przybije?” (nie licząc oczywiście kolejnych zabójstw i oszustw).
Oczywiste jest, że Tom źle postępuje. Jak nasza Balladyna zresztą. Ale dlaczego Dickie ma wszystko, a Tom nic? Dlaczego ten sam Tom, który na początku książki mieszka kątem u znajomych i ćwiczy się w drobnych oszustwach, po zdobyciu wcale nie aż takich dużych pieniędzy i wplątaniu się w sprawę zaginięcia Dickiego Greenleafa, staje się atrakcyjnym gościem, towarzyszem zabaw, bywa na koktajlach u contessy Titi? To wciąż nasz stary, nudny Tom Ripley wszakże! Dlaczego Alina ma zrobić karierę i zostać panią zamku? Dlaczego inni mogą na Capri, a ja nie?
Tom jest świetnym manipulatorem i aktorem, ale jego ogląd świata jest bardzo uproszczony, Tom nie jest zbyt bystry, jego horyzonty są mocno ograniczone. Lepsze życie to lepsze koszule, niezłe restauracje i sygnety Dickiego. I piękne walizki od Gucciego. Tom szuka piękna (nie dobra!) w tym, co zewnętrzne i oczywiste. W sobie raczej nie. Czy można inaczej? W zwykłym życiu odnaleźć sen, piękno, dobro, szczęście (być może nie wszystko naraz)? Proponuję „Perfect Days” (2023) Wima Wendersa i „Patersona” (2016) Jima Jarmucha. Żeby nie odnosić się do życia jako takiego, lecz pozostać w kręgu skojarzeń filmowo-książkowych. Można inaczej.
Dzieciom czyta się baśnie, w których dobro zwycięża, a zło zostaje ukarane. Lubimy taki świat. Patricia Highsmith nie jest baśniopisarką. Niestety, czytam drugi tom cyklu o panu Ripleyu. Ostrzegam, Tom Ripley ma się dobrze. Jest szczęśliwy, ma ciekawe pomysły i piękny dom. Po co w takim razie opowiadać historie o oszustach, mordercach, złodziejach? Jeśli nie pouczają, choć uczono nas, że powinny? Ja mam ochotę czytać o dalszych losach utalentowanego (czy ten tytuł może mieć ironiczny wydźwięk?) pana Ripleya i obserwować otaczających go ludzi. Bo to oni gwarantują jego sukces.

3. Dokąd mnie to prowadzi?
Pod ziemię (underground).

2. I jak?
Trudno napisać coś nowego i oryginalnego o tekście, który był bardzo popularny i kiedyś został sfilmowany przez Anthony`ego Minghellę. Dlatego z okładki nowego wydania książki patrzy na nas jak słynna dziewczyna z perłą odtwórca roli pana Ripleya w filmie, Matt Damon. Skupia uważne spojrzenie na czymś, co jest za nami, gdzieś wysoko. Co widzi? Szansę czy...