Uwielbiam książki dla dzieci, które poza dostarczaniem przyjemności z poznawania samej historii, niepostrzeżenie kształcą, dotykając tematów często dla malucha trudnych, także do nazwania. A jeśli robią to z humorem i nie szczędzą wzruszeń, przepadam całkiem, mimo dwudziestu ośmiu lat na karku. Tak było w przypadku publikacji Jodi Moore z genialnymi ilustracjami Howarda McWilliama.

„Gdy smok się wprowadza ponownie” dotyczy sytuacji, z którą spora część dzieci sobie nie radzi lub radzi po swojemu, nie zawsze akceptowalnie społecznie. To sytuacja, kiedy w domu pojawia się nowy członek rodziny, a najmłodsze (albo jedyne do tej pory) dziecko staje się starszym bratem lub siostrą. Pracując w przedszkolu, spotykałam się z przeróżnymi reakcjami maluchów na to doniosłe wydarzenie w życiu całej rodziny. Niektóre dzieci, zazwyczaj te starsze, reagowały radością i z dumą opowiadały o nowym lokatorze, chwaląc się, że pomagają w opiece. Inne przemieniały się z uroczych istot w czasowo aspołeczne diabliki niszczące wszystko na swej drodze. Ile dzieci, tyle reakcji i jako dorośli do każdej z nich musimy podejść ze zrozumieniem, w końcu nowe dziecko w rodzinie to zmiany dla wszystkich wokół – mama nie ma już tyle czasu, zajmując się maleństwem, tata przykłada palec do ust, nakazując ciszę, gdy bobas zasypia, a śpi przecież dużo. Dla nowo mianowanego starszego brata lub siostry o wiele za dużo.

Ta książka pomoże rodzicom i ich pociechom zmierzyć się z następstwami pojawienia się nowego członka rodziny. Co więcej – ona pokaże to wydarzenie z perspektywy dziecka, które może czuć się zaniedbane lub odrzucone. Z kolei motyw smoka i jego perypetii stanowi źródło zainteresowania młodego Czytelnika. W publikacji nie ma zbyt dużo tekstu i chwała autorce za to! Ta książka mówi obrazem – pięknymi, dużymi i kolorowymi ilustracjami, od których ciężko oderwać wzrok. Słów jest dokładnie tyle, ile potrzeba, tylko te naprawdę istotne. Ona nie moralizuje, po prostu pokazuje, że koniec końców fajnie jest być tym starszym z rodzeństwa. Mnie zachwyciła totalnie i żałuję tylko, że… jest tak krótka!

zaczytana.com.pl

Uwielbiam książki dla dzieci, które poza dostarczaniem przyjemności z poznawania samej historii, niepostrzeżenie kształcą, dotykając tematów często dla malucha trudnych, także do nazwania. A jeśli robią to z humorem i nie szczędzą wzruszeń, przepadam całkiem, mimo dwudziestu ośmiu lat na karku. Tak było w przypadku publikacji Jodi Moore z genialnymi ilustracjami Howarda...