Moje dotychczasowe doświadczenia z retellingami wypadały bardzo różnie. Nie uznałabym się za entuzjastkę tego podgatunku, jednak budzi on we mnie duże zainteresowanie, zwłaszcza gdy w historii obiecany jest feministyczny twist. „Elektra” to moje drugie spotkanie z autorką. Miałam okazję zapoznać się także z jej powieściowym debiutem – „Ariadną”, w którym Jennifer Saint bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie swoją unikatową perspektywą na tę bohaterkę. Miałam zatem pewne oczekiwania wobec tej powieści.

Nadchodzi koniec wojny trojańskiej, Agamemnon wkrótce przybędzie do domu, co nie napawa radością zbyt wielu mieszkańców Myken. Jedyną osobą, która szczerze cieszy się z jego powrotu, jest Elektra – córka władcy, pragnąca uchronić go przed nieszczęśliwą przyszłością. Klitajmestra, małżonka króla, zrobi wszystko, by uniknąć losu ciążącego na przeklętym rodzie Atreuszy. Poznajemy także Kassandrę – brankę, trojańską księżniczkę potrafiącą przewidywać przyszłość. Z perspektywy tych trzech kobiet eksplorujemy dalsze losy Troi. Czy siła i odwaga Elektry, w której żyłach płynie pełna przemocy i zemsty krew przodków, wystarczą, by stawić czoło wszechwładnym bogom i okrutnym mężczyznom?

Nie jest to kolejna historia, w której skupiamy się na walce o Troję, przebiegu wydarzeń czy momentach kulminacyjnych. Mamy tu okazję obserwować reperkusje wynikające z tego konfliktu, a szczególnie ich znaczenie z perspektywy kobiet. Bohaterki łączy chęć zmiany swojego przeznaczenia, zmaganie się z niesprawiedliwością świata, żałobą, utratą i licznymi zawodami. Obserwujemy niebezpieczeństwa, z którymi musiały zmagać się na swojej drodze, czyny, których były zmuszone dokonać, aby zostały usłyszane, zauważone. Walczą one z kaprysami bogów, przeznaczonym im losem, co często przyjmuje postać działań podsyconych zemstą, przekraczających granice moralności. Dowiadujemy się o okrucieństwach popełnionych przez nie w imię przetrwania i miłości. Kobiety biorą sprawy w swoje ręce, podejmują decyzje pod wpływem emocji. Prowadzi to często do wydarzeń, które wzbudzają w nas refleksję: czy to w ogóle powinno się wydarzyć? Gdzie stoi granica pomiędzy pragnieniem zemsty, walką o swoje dobro a moralnością?

Dynamiczne przeplatanie się narracji pozwoliło na utrzymanie mojego zaangażowania na wysokim poziomie przez cały czas trwania lektury. Styl Saint jest niespieszny, barwny i idealnie pasujący do historii osadzonej w mitologicznym klimacie. Zabrakło mi jednak nieco ryzyka ze strony autorki. Prowadząc swoją fabułę, bardzo kurczowo trzyma się oryginału, co może być zaletą dla miłośników pierwowzoru. Ja liczyłam na pewne wyjście poza ramy, większy wkład autorki i tchnięcie nowego życia w historię Elektry, Klitajmestry i Kassandry. Zostawiła mnie z niedosytem, ale jednocześnie zaintrygowała na tyle, że będę dobrze ją wspominać i z chęcią sięgnę po kolejne retellingi spod pióra Jennifer Saint.

Zakończę dość nietypowo, bo pewnym skojarzeniem, które towarzyszyło mi przez cały czas trwania lektury. Jeśli tak jak mi zdarza wam się dopasowywać konkretne utwory muzyczne do książek, które czytacie, to w kwestii „Elektry” nie znajdziecie bardziej adekwatnej piosenki niż „History of Man” Maisie Peters. Niech fragment „The men start wars, yet Troy hates Helen” będzie tego potwierdzeniem.

Dominika Wojtera