Czerpałem przyjemność z lektury „Ekstazy” Anny Gacek całymi garściami. Po pierwsze rzecz dotyczy (głównie) sceny muzycznej lat 90. Po drugie dla mnie to bardzo bliski okres, gdyż wtedy niczym gąbka chłonąłem wszystko, co MTV (i nie tylko) serwowało. Nie o wszystkim wiedziałem, nie wszystko wówczas rozumiałem, ale fascynowało mnie to bardzo. Szczęśliwie Anna Gacek przysiadła do spisywania tego zamętu z iście kronikarską precyzją. Centralnym punktem książki jest muzyczna scena lat 90. w Seattle. Chodzi o gatunek muzyczny zwany grunge. A jeszcze konkretniej dwóch jego przedstawicieli (z grubsza rzecz jasna), czyli zespoły Nirvana i Pearl Jam. Historie ich dotyczące zajmują najwięcej miejsca w „Ekstazie”. Gacek podkreśla rolę mediów tamtego czasu. Nie tylko stwórczą (patrz klipy muzyczne), ale przede wszystkim destrukcyjną. Gazety, telewizja i radio zaczynają żywić się dramatem o posmaku ostatecznym, a ofiarami (niekoniecznie niewinnymi) są muzycy. Inna sprawa, że tak nagły zalew popularności i pieniędzy jest trudny do udźwignięcia przez ludzi, którzy przyzwyczajeni byli raczej do posiadania niczego. Ale nie tylko o tym jest „Ekstaza”. Trafiamy też do świata mody. Oto mamy supermodelki. Zresztą samo określenie w tamtym czasie się wykuwało. Ale są również magazyny modowe: „Vogue” czy „Harper's Bazaar” napędzane konfrontacją, ale i ambicją ikonicznych szefowych. Trafiamy również na teren filmu. A to za sprawą serialu „Twin Peaks”, a to za sprawą śmierci Rivera Phoenixa. Wszystko się ze sobą przeplata, miesza i współgra. Popkultura nabierała ciała i potrzebowała zastrzyków świeżości, brudu, prawdy, po to, aby w końcowym rozrachunku przeżuć to w zaskakująco szybkim czasie. To nienasycone monstrum, co wiemy z dzisiejszej perspektywy, dopiero się rozkręcało. Może trochę niewinnie, może nieporadnie, ale kierunek był już obrany. Zachęcałbym tylko autorkę do wyjścia z pozycji nieobecnej selekcjonerki materiału na rzecz bardziej krytycznej analizy. Znajomość opisywanego materiału upoważnia ją do takiego przedsięwzięcia.