Książka ta wpadła mi w ręce zupełnie przypadkiem - wybrałam się na randkę w ciemno z książką i wybrałam właśnie ją spośród innych zapakowanych w szary papier ;-)

Karen jest "stworzeniem". Tak właśnie ją nazywają - stworzenie, nie dziewczynka. Rozczochrana, zajada piasek z plaży i nie mówi. Gdy do rodzinnej posiadłości przyjeżdża Isabell, ciotka Karen, nie tego się spodziewa. Rodzinna firma zajmująca się połowem tuńczyków jest niemal w ruinie, a po domu biega takie oto stworzenie. Isabell za cel stawia sobie zrobić z niego człowieka. Uczy ją od podstaw, mimo oporności. Kolejna diagnoza wykazuje, że dziewczynka ma autyzm.
Ale tego wszystkiego dowiadujemy się od Karen, która w wieku 42 lat spisuje swoje wspomnienia. Bo dzięki ciotce stała się kimś. A zaraz po niej, dzięki zwierzętom. To do nich jest jej bliżej, nie do ludzi. Ale przecież to właśnie wśród ludzi musi się odnaleźć. Czy w przypadku autystyka to w ogóle możliwe?

W pewnym sensie, jako studium przypadku, to bardzo dobra książka. Pokazuje nam świat z perspektywy innej niż ta, z której my spoglądamy na co dzień. Ale jednak dla mnie za dużo o tuńczykach i ich zabijaniu. Nie jestem wegetarianką, ale wolę nie wyobrażać sobie hal, gdzie patroszą ryby ani ("wspaniałego") pistoletu na sprężone powietrze, którym humanitarnie się je morduje...

Książka ta wpadła mi w ręce zupełnie przypadkiem - wybrałam się na randkę w ciemno z książką i wybrałam właśnie ją spośród innych zapakowanych w szary papier ;-)

Karen jest "stworzeniem". Tak właśnie ją nazywają - stworzenie, nie dziewczynka. Rozczochrana, zajada piasek z plaży i nie mówi. Gdy do rodzinnej posiadłości przyjeżdża Isabell, ciotka Karen, nie tego się...