Pierwszy raz nazwisko Lebiediew usłyszałem, kiedy jeden z krytyków literackich w jakimś wywiadzie porównał go do Dostojewskiego. Nie, że jest trochę podobny czy robi za nieudolnego naśladowcę, ów krytyk twierdził, że to ta sama liga talentu. Popukałem się w głowę: Jak Dostojewski? Dostojewski wielkim pisarzem był i basta, a jak przekonywał mnie system edukacji Wielcy Pisarze dlatego między innymi są wielcy, że już dawno nie żyją.

I teraz ja już wiem, że jak spotykasz Wielkiego Pisarza to Ty wiesz. że on jest wielki. Widzisz z jaką swobodą i kunsztem maluje słowem, jakie to jest eleganckie, jak porywające i... To wszystko w historii, która toczy się dość leniwie. Ta książka powinna mieć ostrzeżenie. Uwaga "narkotyczny styl pisania".

Jeden z ekscentrycznych przedstawicieli dobrze sytuowanego niemieckiego rodu postanawia wyruszyć na wschód, do Rosji z czasów Katarzyny, by nieść wieść o homeopatii wówczas uchodzącej za pewną nowinkę medyczną. Ta jedna decyzja sprawia, że cały jego ród wpada w sam środek wiru, któremu na imię Rosja. To nie jest kraj, w którym generałowi czy władcy stawia się pomnik, bo panowała cisza i spokój. Idąc tropem śledztwa przynależącego do rodziny, a współczesnego nam historyka Kiriłła zaczynamy rozumieć, że bieg dziejów to wielka i złożona maszyneria. Zanurzamy się w to rosyjskie fatum, które potrafiło miażdżyć nawet wielkich i możnych, maluczkich spychając w zapomnienie.

Ogrom wiedzy historycznej Autora, oryginalne spostrzeżenia i ten styl pisania. Normalnym pisarzom czasem wychodzą jedno dwa zdania na książkę. Jemu wychodzi prawie każde. Co zapamiętam z tej książki? Zło czy dobro, przemoc czy współczucie nie biorą się z nicości czy kaprysu. Zawsze stanowią wynik naszych wyborów/bądź ich braku, splątanych z okolicznościami, w które jesteśmy wplątani. A i nasze indywidualne wybory mogą się okazać bez znaczenia, w obliczu zdarzeń historycznych. Niesamowita jest to książka na poziomie tożsamości, gdzie przez 250 lat ta niemiecka tożsamość walczy o lepsze z rosyjską i na odwrót. Niesamowita, miejscami metafizyczna podróż po losach jednej tylko gałęzi pewnej rodziny. Od dziś "Dzieci Kronosa" stają się jednym z moich prywatnych kluczy, których używać zamierzam nie tylko do prób "rozumienia Rosji", ale również historii jako takiej. Jedna z najlepszych powieści, jaką czytałem w życiu. Jeżeli inne dzieła Lebiediewa są jeszcze lepsze, co zdają się sugerować komentujący, to ja nie mam wątpliwości. Gość ma potencjał by być nie równym, a większym niż Dostojewski.

Pierwszy raz nazwisko Lebiediew usłyszałem, kiedy jeden z krytyków literackich w jakimś wywiadzie porównał go do Dostojewskiego. Nie, że jest trochę podobny czy robi za nieudolnego naśladowcę, ów krytyk twierdził, że to ta sama liga talentu. Popukałem się w głowę: Jak Dostojewski? Dostojewski wielkim pisarzem był i basta, a jak przekonywał mnie system edukacji Wielcy...