Wstyd powiedzieć, ale przy czytaniu "Doli człowieczej" przez większość czasu przeżywałam to, co ostatnio w takim natężeniu ogarnęło mnie trzy lata temu przy "Teoriach badań literackich" Mitosek, tj. bezbrzeżną i otępiającą nudę. Kiedy jednak zaczęło już być ciekawie (gdzieś koło połowy książki), wynagrodziło mi to z nawiązką wcześniejsze cierpienia.

Warstwa faktograficzna - przebieg walk, polityczne rozgrywki, kolonialne interesy - była dla mnie o wiele mniej interesująca niż przeżycia ludzi w sytuacjach skrajnych, ich odmienne motywacje (żądza dominacji Ferrala, idealizm Kyo, hazardowe rozedrganie Clappique'a, braterskie poświęcenie Katowa) i oczywiście refleksje na temat samotności i cierpienia wpisanych w ludzki los. Przemówił do mnie też motyw, który już od jakiegoś czasu chodził mi po głowie: czym właściwie jest człowiek - sumą swoich czynów, widzianych przez innych ludzi, czy jednak czymś innym, zawartym w samym sobie? Własnego głosu - jak odkrywa Kyo - nie słyszy się przez uszy, jak głosów innych ludzi, tylko od środka, przez gardło.

Co ciekawe, książka jest wbrew pozorom bardziej romantyczna niż komunistyczna.

Wstyd powiedzieć, ale przy czytaniu "Doli człowieczej" przez większość czasu przeżywałam to, co ostatnio w takim natężeniu ogarnęło mnie trzy lata temu przy "Teoriach badań literackich" Mitosek, tj. bezbrzeżną i otępiającą nudę. Kiedy jednak zaczęło już być ciekawie (gdzieś koło połowy książki), wynagrodziło mi to z nawiązką wcześniejsze cierpienia.

Warstwa faktograficzna...