Koreańska powieść opisywana jako kryminał, sensacja, thriller. No cóż, na pewno nie sensacja. Natomiast cechami thrillera – oprócz oczywiście braku wyróżników horroru (istoty pozaziemskie, wampiry, nieprawdopodobne działania i sytuacje) powinny być akcja trzymająca w napięciu, jakiś element tajemniczości (aczkolwiek racjonalnie umotywowany) i przede wszystkim suspens - zaskoczenie.
Tymczasem „Dół” to bardzo poprawna powieść bez żadnego zwrotu akcji. Większość treści to po prostu wspomnienia głównego bohatera z czasów przed zdarzeniem, które to ukształtowało bieżącą fabułę książki. Owszem, z czasem odkrywa się kolejne szczegóły dotyczące przeszłości, ale każdemu z nich daleko do suspensu. No chyba, żeby jego brak uznać za … zaskakujący zwrot akcji.
Z kolei bieżąca narracja aż nazbyt bezpośrednio i wprost zdradza, ku czemu zmierza książka. Do tego jeszcze część z tych wydarzeń (na szczęście „mniejsza”) nie ma żadnego znaczenia dla rozwoju fabuły. Są raczej niczym przerywniki między kolejnymi, coraz bardziej wyrazistymi daniami kolacji degustacyjnej, co do której z nazwy wiemy, czym się zakończy.
Jednym słowem narasta atmosfera oczekiwania na to co i tak się stanie. Z parady występujących postaci – poza dwoma głównymi – najbardziej zapada w pamięć fizjoterapeuta, ewidentnie różniący się od wszystkich pozostałych.
Jednym słowem niezwykle poprawnie napisana krótka powieść, która jednak nie tworzy żądnej atmosfery, grozy ani zaskoczenia. Jedynie przygotowuje na nieuniknione, w średnio ciekawy sposób.
Przeczytane w ramach wyzwania listopadowego – książka budząca strach lub niepokój.

Koreańska powieść opisywana jako kryminał, sensacja, thriller. No cóż, na pewno nie sensacja. Natomiast cechami thrillera – oprócz oczywiście braku wyróżników horroru (istoty pozaziemskie, wampiry, nieprawdopodobne działania i sytuacje) powinny być akcja trzymająca w napięciu, jakiś element tajemniczości (aczkolwiek racjonalnie umotywowany) i przede wszystkim suspens -...