Polubiłam bardzo cykl Uczniowie Hippokratesa Ałbeny Grabowskiej i bardzo czekałam na kolejną książkę. „Doktor Zosia” jest niestety ostatnią częścią tej serii, a szkoda, bo przecież o historiach medycznych i lekarzach można by jeszcze pisać i pisać! Po raz kolejny mogę napisać, iż jestem laikiem, który z lekarzami ma styczność tylko podczas wizyt czy oglądania seriali – wszystko to, o czym pisze Pani Ałbena, nie jest skomplikowane i łatwe do zrozumienia. Ostatnia część rozgrywa się już w dwudziestoleciu międzywojennym i kończy w latach wojennych, lecz czy zmieniło się postrzeganie kobiet – lekarzy? I kim jest tytułowa doktor Zosia? Główną bohaterką tej części jest doktor Zofia Nibużanka, która od zawsze marzyła o pracy jako chirurg. Po ukończonych studiach znajduje pracę w jednym z warszawskich szpitali, jednak nie do końca podoba jej się to, w jaki sposób koledzy doktorzy nadal traktują kobiety – z wielką pobłażliwością. Gdy pojawia się propozycja zmiany pracy na Szpital Ujazdowski — młoda lekarka nie waha się ani przez chwilę. W tej woskowej placówce medycznej z szacunkiem odnosi się do leczących kobiet i traktuje na równi z mężczyznami. To tutaj Zofia będzie mogła się szkolić, doskonalić umiejętności i poznawać tajniki neurologii, hematologii czy radiologii. Pracujący w szpitalu lekarze sugerują, by Zosia zajęła się pediatrią, ma do tego wyjątkowy dar. Wraz z tytułową bohaterką poznawać będziemy różnych pacjentów, spoglądać będziemy na nich całościowo i dowiemy się m.in. co oznacza określenie „ucho-brzucho” tak istotne w odniesieniu do najmłodszych pacjentów. W tle przewijać się będzie wątek miłosny, bardzo delikatny i ważny dla bohaterki. Ciekawe jest to, że na początku powieści Zosi nie w głowie były romanse, mężczyźni, chciała po prostu leczyć. Który mężczyzna sprawił to, że ta bohaterka zgodzi się na małżeństwo? Pierwsze rozdziały „Doktor Zosi” toczą się spokojnie, to czas przedwojennej Warszawy, która dosłownie rozkwita. Przeczytamy o odkryciach w medycynie, zajrzymy wraz z Zosią i jej przyjaciółką Klementyną do kawiarni Wedla, przeczytamy o tym, na jaki film warto udać się z Zulą Pogorzelską i dlaczego Zofia tak bardzo cięta jest na Bodo. Ten spokojny czas zostanie przerwany niestety wraz z wybuchem II wojny światowej. I w przypadku tych już rozdziałów pojawił się strach, niepewność i przerażenie – czy szpital przetrwa, co stanie się z kolegami i koleżankami dr Zofii i czy ona i jej rodzina będą bezpieczni. Szpital Ujazdowski będzie funkcjonował nadal, lekarze zaangażują się w konspirację, a okupanci nie raz pokażą swoje bestialstwo. W tych rozdziałach autorka pochyli się szczególnie nad dwiema ważnymi bohaterkami – doktor Marią Werkenthin (pierwszą kobietę radiolog, która będzie ordynatorem) oraz doktor Zofią Garlicką (pierwszą kobietę ginekolog, która została ordynatorem). Dosłownie ze ściśniętym żołądkiem czytałam wszystkie fragmenty, które rozgrywały się w obozach koncentracyjnych. Wojenne rozdziały są przepełnione smutkiem, rozpaczą i bólem. Lekarze pracowali w pocie czoła, w huku spadających bomb i walcząc z brakiem środków przeciwbólowych, dawali z siebie wszystko, byleby przyniesieni pacjenci przeżyli. To właśnie w takich polowych warunkach spełni się marzenie Zofii o byciu chirurgiem, dzięki sprawnemu działaniu uda jej się ocalić kilka żyć. Jak zakończą się jej losy? Książka niestety dla mnie kończy się zbyt szybko i mam wrażenie, że zakończenie jest urwane, albo po prostu tak bardzo wsiąkłam w wykreowaną historię, że żal mi się po prostu rozstawać z bohaterami. W „Doktor Zosi” wzorem dwóch wcześniejszych części cyklu autorka przeplata rozdziały poświęcone tej bohaterce rozdziałami, w których opisane są sylwetki autentycznych badaczy medycyny. Takie przeplatanie zwłaszcza w części już wojennej da czas na odetchnięcie po bardzo emocjonalnych scenach. Tutaj przeczytamy m.in. o Zygmuncie Freudzie, Aloisie Alzheimerze, Fredericku Grancie Bantingu czy Kazimierzu Funku. Te bardzo ciekawe informacje napisane są w lekkim stylu, bez problemu można sobie wszystko wyobrazić i przenieść się do wykreowanego świata. Szkoda, że to już ostatnia część cyklu, całość czytało mi się niezwykle dobrze i myślę, że jeśli znacie twórczość Ałbeny Grabowskiej, to nie trzeba Was przekonywać, by sięgnąć i po tę książkę.