Arcydzieło science fiction. Powyższe sformułowanie powtarza się wielokrotnie, gdy mowa o „Diunie” Franka Herberta. Wydania okraszone rysunkami Wojciecha Siudmaka to prawdziwe perełki, które warto mieć na swojej półce. Nic dziwnego, że z okazji zbliżającej się premiery filmu Denisa Villeneuve na rynku pojawił się także album z rysunkami malarza. Ale to nie koniec niespodzianek — możemy już bowiem kupić pierwszą część powieści graficznej na podstawie dzieła amerykańskiego autora.

Książka została zaadaptowana na komiks przez Briana Herberta, syna pisarza, oraz Kevina J. Andersona. Stworzenie warstwy wizualnej powierzono Raúlowi Allénowi i Patrici Martín. W przedmowie zaś czytamy: „Przystępując do pisania scenariusza, postanowiliśmy – przy pełnym poparciu naszego wydawcy Abramsa – że musi to być zupełnie nowe przedstawienie graficzne, wierna adaptacja klasycznej powieści Herberta z 1965 roku. Nie zamierzaliśmy tworzyć jej interpretacji ani modyfikować fabuły, by wycisnąć na niej nasze piętno. Chcieliśmyby w każdym rozdziale i w każdej scenie była to Diuna w czystej postaci”.

Z powyższych słów wynika, że odbiorcy mogą spodziewać się publikacji dość konwencjonalnej w treści i formie, mającej przybliżyć osobom nieznającym „Diuny”, powieść Herberta. Posunięcie całkowicie słuszne, chociaż nie rozumiem, dlaczego na drugą część musimy czekać aż do następnego roku.

Komiks spotkał się z bardzo różnymi reakcjami czytelników. Przyznać muszę, że daleka jestem od jego miażdżącej krytyki, jednak warstwa wizualna mnie nie zachwyciła. Ilustracje, nakreślone pewną, lecz mało dynamiczną kreską, mogą się oczywiście podobać, chociaż wydały mi się zbyt oczywiste i statyczne. „Diuna, powieść graficzna” stanowi ciekawe uzupełnienie biblioteczki fana Herberta, lecz nie ma szans, by stać się perełką kolekcji na równi z „Diuną” ilustrowaną przez Siudmaka. Cóż, w tym ostatnim przypadku poprzeczka została ustawiona wyjątkowo wysoko.

Komiks, zgodnie z zapowiedzią twórców, stanowi wierną adaptację powieści. Jego specyfika wymusza jednocześnie znaczne okrojenie treści, redukcję licznych wątków politycznych czy religijnych. Dla osoby, która nie po raz pierwszy zagłębia się w świecie stworzonym przez Herberta, może stanowić to pewien mankament. Czytelnik, dla którego przeprawa przez monumentalne uniwersum pisarza to zbyt duże wyzwanie, zyska okazję, by przybliżyć sobie treść dzieła wyjątkowo bezboleśnie.

Jedno jest pewne. „Diuna, powieść graficzna” umili odbiorcom czas oczekiwania na ekranizację, już teraz wzbudzającą spore emocje.

Ewa Szymczak