W spowitą czernią noc powietrze nasycone wilczym wyciem wydaje się wibrować. Od tego dźwięku drży cała przestrzeń, w tym wypatrujące z niepokojem żółtych ślepi jelenie wapiti. Dzika natura się nasyca się tymi dźwiękami: donośnym wyciem, uderzeniami łap stykających się z podłożem, przyspieszonym rytmem serca ofiary. W tych odgłosach odradza się naturalna równowaga ekosystemu.

Spójrz w te inteligentne oczy wilka, który spogląda z okładki, i zobacz, ile kryje się w nim życiowej mądrości, której tak często brakuje nam – ludziom, mającym się za władców tego świata.

Opowieść o wilkach z Yellowstone to historia o ludzkiej zachłanności, bezmyślności i głupocie. O ingerencji w naturę prowadzącej wprost do katastrofy. Ale to też opowieść o tym, że jeszcze jest szansa wszystko naprawić…

Ubrana w tchnące nostalgią poetyckie słowa, momentami metaforyczna opowieść o powrocie wilków do najstarszego na świecie parku narodowego to przepiękne świadectwo potrzeby dbania o równowagę w przyrodzie. Rozpoczyna się od przejmującej sceny chwytania i transportu wilków w kanadyjskich górach, prowadzi przez nieco apokaliptyczną wizję zachwianego ekosystemu Yellowstone, aby podążyć tropem wilczych watah przywracających ład w tym dzikim zakątku świata.

Catherine Barr w historię reintrodukowanych wilków wplata ciekawostki dotyczące ich życia – metody polowań, wychowywania młodych osobników, hierarchiczną strukturę stada. Czyni to w sposób niezwykle subtelny i delikatny, chociaż mówi o sprawach wielkiej wagi – zapisane przez nią słowa wybrzmiewają niczym natchniony poemat. Jest w tym piękno, groza, subtelność i naturalność – jakby zamknęła w słowach wilczą naturę.

Kolejna magia w „Czternastu wilkach. O strażnikach ekosystemu” rozgrywa się na połaciach stronic dotkniętych twórczą ręką Jenni Desmond. Ilustracje zapierają dech swym pięknem, ukrytą w nich dzikością, naturalnością i gracją. Rozmyte kontury sprawiają, że ma się wrażenie, jakby wilki ciągle były w biegu…

„Wilk w równej wierze przeraża nas i fascynuje” i ta książka nas w tym upewnia, stawiając go na piedestale i przywołując opowieść o ich powrocie na szczyt łańcucha pokarmowego.

W spowitą czernią noc powietrze nasycone wilczym wyciem wydaje się wibrować. Od tego dźwięku drży cała przestrzeń, w tym wypatrujące z niepokojem żółtych ślepi jelenie wapiti. Dzika natura się nasyca się tymi dźwiękami: donośnym wyciem, uderzeniami łap stykających się z podłożem, przyspieszonym rytmem serca ofiary. W tych odgłosach odradza się naturalna równowaga...