Z reguły nie czytam opowiadań – zdecydowanie wolę rozwiniętą fabułę, jaką możemy znaleźć w powieści. Dałam się jednak skusić na zbiór Jędrzeja Szymańskiego, sugerując się opisem okładkowym – stworzonym przez Adama Biedulskiego z Nowych Horyzontów Edukacji Filmowej – niemało zachęcającym zresztą.

No więc przeczytałam 47 krótkich opowiadań autora, zastanawiając się co chwila, czego i kogo one tak naprawdę dotyczą. Przez kolejne strony książki przewijały się te same imiona, choć ich właściciele różnili się znacznie: wiekiem, stylem życia, problemami… Jedno co ich łączyło – płeć, byli to bowiem mężczyźni, choć nierzadko z kobietami u swego boku. Przedstawiani byli w bardzo różnych okolicznościach, dotykających mniej lub bardziej trudnych tematów, choć mówiąc najogólniej, przejawiających najróżniejsze cechy ludzkiej egzystencji.

Wiadomo, że codzienność niesie za sobą całą gamę doświadczeń i emocji z nimi związanych, tak często niezrozumiałych, sprzecznych, niekontrolowanych. Cała trudność polega na poradzeniu sobie z nimi, na uświadomieniu ich konieczności w tym codziennym życiu. Bo “dopaść” mogą każdego i to w najmniej oczekiwanym momencie.
Rzeczywistość, która nas otacza, dla każdego ma inną postać – sami ją bowiem kreujemy, decydujemy o niej, często nawet o tym nie wiedząc. Wówczas możemy mieć również wpływ na życie innych osób – pośrednio czy nawet bezpośrednio. A może wcale nie mamy wpływu? Na nic. Może jesteśmy jedynie pionkami w jakiejś nieznanej nam grze?
Po lekturze tej książki ciężko cokolwiek jednoznacznie stwierdzić. Tu nie ma prostych odpowiedzi.

Trzeba przyznać, że autor bardzo sprawnie posługuje się językiem, stosuje ciekawe zabiegi metaforyczne – zmuszające nieraz do dłuższego zastanowienia się nad sensem, przesłaniem tekstu (To nie Paulo Coelho i jego Być jak płynąca rzeka). W moim przypadku nawet dość często. Owszem, lubię rozmyślać nad słowem, ale w tym przypadku chwilami musiałam się poddać, bo zupełnie nie rozumiałam, o co tutaj chodzi? Myślę, że należałoby czytać tę pozycję w większym skupieniu, w ciszy, by nic nas nie rozpraszało, zatrzymując się na dłużej przy trudniejszych opisach. Ja tego nie zrobiłam i teraz trochę żałuję. Ale nic straconego. Do pewnych opowiadań z tego zbioru na pewno jeszcze powrócę. Jędrzej Szymański ma bowiem bardzo interesujące spostrzeżenia na temat społecznego funkcjonowania.


http://napieknej.wordpress.com/2013/09/18/czesc-uciekam-jedrzej-szymanski/

Z reguły nie czytam opowiadań – zdecydowanie wolę rozwiniętą fabułę, jaką możemy znaleźć w powieści. Dałam się jednak skusić na zbiór Jędrzeja Szymańskiego, sugerując się opisem okładkowym – stworzonym przez Adama Biedulskiego z Nowych Horyzontów Edukacji Filmowej – niemało zachęcającym zresztą.

No więc przeczytałam 47 krótkich opowiadań autora, zastanawiając się co...