Dzieło, jak już wielu czytelników wspomniało, na samym początku, w części pierwszej niezwykle nieznośne, wręcz odpychające, jednak w drugiej części staje się ciekawsze, a część trzecia była tak wciągająca, że mimo tego, że było po pierwszej w nocy nie mogłam się od niej oderwać!

Bardzo trudny do zrozumienia dla mnie jest fakt, że po tym jak Alice przeniosła się do przeszłości, zrobiła tak niewiele, bo tylko urządziła krótki areszt domowy swojemu kotu, nie zaczęła się przyjaźnić z Imogeną (pierwszy raz miałam styczność z tak niespotykanym imieniem), pozostała w koleżeńskich stosunkach z Sashą, podrzuciła mamie ulotki o depresji poporodowej i pozostała w komitywie z położną, a kiedy wróciła do rzeczywistości jej życie okazało się diametralnie różne od tego, które wiodła wcześniej.
„Dziwnie było tak siedzieć z mamą w salonie i pić czekoladę. Dawna Alice nigdy by się na to nie zgodziła. Przecież kłóciłyśmy się bez przerwy.”

Pod koniec Alice wiedziała już czego chce od życia i to pokazało jaką wielką przeszła przemianę: „Największa zmiana zaszła we mnie. Jak to się stało, że byłam kiedyś taka nieszczęśliwa? Może byłam zbyt zajęta swoją nienawiścią do mamy i użalaniem się nad sobą.(...)Postanowiłam ze teraz już nie pozwolę żeby radość mnie omijała.”

„Przecież ta nowa (Alice) była fajniejsza. Wyglądałam o wiele lepiej. Cieszyłam się znacznie większą popularnością. I byłam szczęśliwsza.”
„Miałam przed sobą wspaniałe życie. Wiedziałam że moje życie będzie wspaniałe. Bo sama o to zadbam.”

Dzieło, jak już wielu czytelników wspomniało, na samym początku, w części pierwszej niezwykle nieznośne, wręcz odpychające, jednak w drugiej części staje się ciekawsze, a część trzecia była tak wciągająca, że mimo tego, że było po pierwszej w nocy nie mogłam się od niej oderwać!

Bardzo trudny do zrozumienia dla mnie jest fakt, że po tym jak Alice przeniosła się do...