Książka napisana dosyć porywająco i emocjonalnie. Autor wywodzi się z rodziny islamskiej (ojciec do śmierci był praktykującym muzułmaninem), a sam jest chrześcijańskim pastorem. Jak sądzę, musiał w którymś momencie odrzucić islam na rzecz chrześcijaństwa i z tej perspektywy opowiada o Koranie. Generalnie, widzi w Koranie "uboższego brata" Biblii--w Koranie widzi właściwie okrojone wątki biblijne, pozbawione, na skutek niepełnych wiadomości Mahometa o chrześcijaństwie, wielu istotnych treści. Te braki Mahomet uzupełnił po swojemu wierząc, że jego objawienie jest tym samym, którego doznali poprzedni prorocy (jedno z ważniejszych założeń islamu).
W Koranie autor próbuje wyszukiwać sprzeczności[1], choć wg muzułmanów jest to idealna święta księga, kopia napisanej po arabsku takiej samej księgi, znajdującej się w niebie. Próbuje też pokazywać źródła niechęci muzułmanów do chrześcijan: grzech szirk polegający na zestawianiu z Allahem innego bóstwa--nie rozumieją idei Trójcy Świętej i traktują Chrystusa, Matkę Boską (nawet nie Ducha św, który jest utożsamiany z Gabrielem) i Boga jako trójkę samodzielnych bogów...
Informacji o historii działań wojenno/religijnych Mahometa i opowieści o prorokach jest tu wyraźnie mniej niż w książce Daneckiego "Opowieści Koranu", ale za to autor przytacza tutaj szczegółowe odniesienia literaturowe do źródeł, więc wiadomo dokładnie co pochodzi z Koranu, co z tradycji. Mamy też szczegółowe opisy piekła (7 piekieł dla innowierców różnego pokroju: np. osobne dla Chrześcijan, Żydów, bałwochwalców, ...) i opisy ZMYSŁOWEGO Raju, w którym każdy pobożny muzułmanin dostanie hurysę, a więc pannę do towarzystwa, której "skóra ma połysk przednich klejnotów, piersi są słusznej wielkości, a ich pragnieniem jest sprawianie przyjemności sprawiedliwym" (s. 180). Oczywiście kobiety w Raju na panów do towarzystwa nie mogą liczyć. Zabrakło mi tu (jak na autora-pastora) skontrastowanie tego ze słowami Chrystusa z Biblii, że "ludzie w Raju nie będą jak mąż i żona, ale jako aniołowie".
Osobny rozdział poświęcony jest dżihadowi, gdzie obrazuje się ewolucję tego pojęcia u Mahometa (od walki na słowa, przez walkę obronną, po walki zbrojne zaczepne, możliwe nawet przeciw ludom Księgi, tj. Żydom i Chrześcijanom, choć ci drudzy są muzułmanom "najbardziej przyjaźni" s. 190). W tym kontekście dyskutuje autor dwie postawy muzułmanów: umiarkowanych, którzy nie chcą walczyć zbrojnie za wiarę i fundamentalistów. Od ostatecznego wyniku starcia tych dwóch światopoglądów może wiele zależeć.
Generalnie, niezłe wprowadzenie. Nie przejmowałbym się za bardzo tym, że autor preferuje chrześcijaństwo--jest przecież pastorem i musi krzewić swoją wiarę. Ale nie wpłynęło to negatywnie na książkę, raczej stymulująco na refleksję nad okolicznościami powstania Koranu i jego relację wobec Biblii.
Można oczywiście zapytać: a nie lepiej po prostu przeczytać Koran? Myślę, że nie. Dzieło poetyckie nie jest komunikatywne i wymaga znacznie więcej czasu na wyciągnięcie z niego tych wszystkich informacji (kto nie będąc muzułmaninem zdecydowałby się na wielokrotne czytanie?), poza tym wiele informacji znajduje się poza Koranem, w tradycji. Dla kogoś "zielonego" tego typu książki są zatem dobrym rozwiązaniem i ewentualnie przetarciem przed przeczytaniem samego Koranu.
Ja jeszcze odczuwam "głód" poznania w większym zakresie praw szariatu... Muszę sobie coś znaleźć.

[1] Np. s. 40 - wątek "szatańskich wersetów" - gdzie Mahomet w ramach jednego objawienia popiera 3 boginie politeistyczne, a po chwili dostaje objawienia, które naprawia ten błąd; albo s. 161 "Co ciekawe, chociaż opowieść tę przekazał Mahometowi sam Allah, niepewna jest liczba ocalonych młodzieńców. W wersecie 22 czytamy, że według niektórych było ich trzech, zdaniem innych, pięciu, a niektórzy twierdzą nawet, że siedmiu. Rozbieżności te spowodowane są albo tym, że Allah jest niepewny własnego zdania (co jest rzeczą nie do pomyślenia dla muzułmanina), albo też z jakiejś sobie tylko wiadomej przyczyny nie chce wyjawić tego mało istotnego szczegółu.
W zakresie tego wątku sporo też poświęcono kwestii powstania "standardowej" wersji Koranu, wybranej z kilku odmiennych, krążących po różnych regionach, zapisów.

Książka napisana dosyć porywająco i emocjonalnie. Autor wywodzi się z rodziny islamskiej (ojciec do śmierci był praktykującym muzułmaninem), a sam jest chrześcijańskim pastorem. Jak sądzę, musiał w którymś momencie odrzucić islam na rzecz chrześcijaństwa i z tej perspektywy opowiada o Koranie. Generalnie, widzi w Koranie "uboższego brata" Biblii--w Koranie widzi właściwie...