Znane powiedzenie: „obyś żył w ciekawych czasach” nie było dobrą wróżbą, a klątwą, w której ciekawe czasy rozumiano jako okres niegodnego pozazdroszczenia zamętu. Czy obecne czasy odpowiadają przysłowiowej definicji? Bohaterowie książki Naoise Dolan, z racji swoich doświadczeń, nie mają co do tego wątpliwości. Żyją w czasach, gdy więcej informacji o sobie zdobywają śledząc swoją aktywność w mediach społecznościowych, niż prowadząc rozmowy. Mają szeroki krąg znajomych, ale brakuje im kogoś, przed kim nie muszą niczego udawać. I wreszcie, potrafią mieszkać z kimś i sypiać, nie będąc razem.

To troje młodych kosmopolitów, ludzi, którzy z dużym prawdopodobieństwem odnaleźliby się wszędzie, gdziekolwiek by trafili. Pochodzą z różnych środowisk, ale w tętniącym życiem i różnorodnością Hongkongu, gdzie się spotykają, to nic nadzwyczajnego. Pozornie idealnie wpisują się w obraz młodych, czerpiących garściami z możliwości, jakie współczesny świat im oferuje. Niezależni, dystansują się od swoich rodzin i korzeni, na własną rękę szukają dla siebie miejsca. Nie mają problemu, aby zdecydować się na zagraniczne studia czy podjąć zawodowe wyzwania w wielokulturowym środowisku. Jedyna sfera, w której czują się niepewnie, to świat uczuć, bliskich relacji i związków. W niej poruszają się zupełnie po omacku, tworząc nieoczywiste nawet dla nich samych konfiguracje. Potrafią świetnie porozumieć się z każdym w obcym języku, ale nie są w stanie komunikować własnych potrzeb i pragnień.

Skomplikowane relacje, jakie nawiązują, nie powstają, z często przypisywanej młodym, chęci przekraczania granic, gromadzenia doświadczeń, a raczej z nieporadności i zagubienia. Nieprzypadkowo wybierają na miejsce do życia właśnie Hongkong. Chyba wierzą, że taka lokalizacja w jakiś sposób pomoże im uchronić się przed wewnętrzną pustką, ale paradoksalnie, także tutaj, samotność bardzo im doskwiera. Nie mogą znaleźć nikogo odpowiedniego dla siebie, a rozpaczliwie tego potrzebują, przez co godzą się na tymczasowe, kompromisowe układy z góry skazane na porażkę. Najtrudniejszym wyzwaniem jest dla nich znalezienie balansu między pozostaniem wiernym sobie i zdobyciem akceptacji. Udaje im się to z bardzo różnym skutkiem.

Debiut młodej irlandzkiej autorki to opowieść o jej własnym pokoleniu. Doskonale wie, o kim i dla kogo pisze, czemu daje wyraz w błyskotliwych, pełnych dowcipu i ironii dialogach. To świeże, warte uwagi spojrzenie na odwieczne dylematy młodego pokolenia. Książka w równym stopniu nostalgiczna, co zabawna, do samego końca trzyma w napięciu. Zbliżając się do finału, nie mamy pojęcia, czy o dalszych losach bohaterów przesądzą ich świadome wybory, czy będą one kwestią zupełnego przypadku. Trudno cokolwiek przewidzieć, ale tak to już jest, gdy żyje się w ciekawych czasach.

Monika Kurek