Od lat trwam w zachwycie nad fenomenem „opowieści”, takich jak za dawnych lat, gdzie ktoś mądry, ktoś „wiedzący” siadał i zaczynał snuć opowieść, opowieść o rzeczach realnych, opowieść o rzeczach baśniowych, opowieść, która niosła mądrość, dawała siłę, tworzyła krąg.
„Cassandra Speaks: When Women Are the Storytellers, the Human Story Changes” napisana przez Elizabeth Lesser to dość szczególna książka o tym, co by było, gdyby stare, opowiedziane z patriarchalnego punktu widzenia historie, zostały stworzone na nowo i to ustami kobiet. Co by powiedziała Ewa o raju i wężu, co by wyznała Kasandra i czy na pewno Pandora widziała swoją winę. Ale ta książka to nie jest retelling starych mitów i baśni, to jest opowieść o tym, że kobieta powinna mieć głos, powinna go używać (i to mądrze i uważnie, bo słowa mają moc!), a świat się zmienia, ale… ten kobiecy głos nadal nie jest wystarczająco słyszany ani zrozumiany. Bo Lesser odnosi się do antycznych historii, a potem przekłada je na obecne sytuacje (i tu ostrzeżenie, że pojawiają się w tej opowieści historie o gwałtach, wykorzystywaniu, poniżaniu). Ostatnia część książki to coś, co można porównać do poradnika, jak sobie radzić, jak odzyskać spokój, jak zobaczyć siebie i z tą prawdziwą sobą wyjść do świata i umieć się… nie obronić, ale raczej z odwagą trwać w swojej kobiecej prawdzie, nawet, jeśli to nie jest łatwe.

Od lat trwam w zachwycie nad fenomenem „opowieści”, takich jak za dawnych lat, gdzie ktoś mądry, ktoś „wiedzący” siadał i zaczynał snuć opowieść, opowieść o rzeczach realnych, opowieść o rzeczach baśniowych, opowieść, która niosła mądrość, dawała siłę, tworzyła krąg.
„Cassandra Speaks: When Women Are the Storytellers, the Human Story Changes” napisana przez Elizabeth Lesser...