Mogła to być dobra i bardzo dobra książka dla młodzieży. Niewątpliwą zasługą Twarogowskiego była chęć uprzystępnienia biografii mało znanego, a znakomitego przedstawiciela naszych nauk ścisłych w epoce rewolucji naukowej XVII w., z której w Polsce kojarzymy chyba tylko Heweliusza. A oto jezuita matematyk europejskiej klasy, cóż za gratka. Ma też autor dar opowiadania i sprawnego posługiwania się staropolszczyzną, ale na tym koniec. Bo czy w ogóle zastanowił się, co chce napisać? Powieść, esej, książkę popularnonaukową? Wyszła hybryda niemożebna, niestrawna: tu dialogi, tam całe stronice cytatów z książek naukowych (!), tu beletryzacja, tam wykresy i podręcznikowe smuty pakowane pod pozorem dialogu (niestety też sporo błędów faktograficznych w przedstawieniu polskiej nauki w średniowieczu, zwłaszcza na Uniwersytecie Krakowskim). Nie obeszło się bez stereotypów ciemnoty średniowiecznej i klerykalnej, a jakże. Oto książka zabita przez jej twórcę. Jeśli miała w Polsce Ludowej cele popularyzacji nauki i jakoś je spełniła, dobrze. Dziś poza zgubionymi jednostkami (co za wyznanie), trudno sobie wyobrazić, kto po nią sięgnie...

Mogła to być dobra i bardzo dobra książka dla młodzieży. Niewątpliwą zasługą Twarogowskiego była chęć uprzystępnienia biografii mało znanego, a znakomitego przedstawiciela naszych nauk ścisłych w epoce rewolucji naukowej XVII w., z której w Polsce kojarzymy chyba tylko Heweliusza. A oto jezuita matematyk europejskiej klasy, cóż za gratka. Ma też autor dar opowiadania i...