To jest książka o stereotypach i o tym, co się dzieje, jeśli ktoś nie potrafi myśleć samodzielnie, a swoje życie układa według utartych schematów i stereotypów właśnie. Tego, co "wszyscy", co "wypada", albo "trzeba". Niestety, tak zachowuje się większość ludzi. Postępuje zupełnie bezrefleksyjnie, powielając po prostu model poprzednich pokoleń i wymaga takiego samego poziomu bezrefleksyjności od innych. A jako, że myślenie jest trudne, więc większość ludzi woli oceniać (innych rzecz jasna, nie siebie). Argumenty stosowane "przeciwko" bezdzietnym wszak też są sztampowe, ciągle te same - i generalnie odpowiedzią na racjonalne argumenty osób bezdzietnych są właśnie stereotypy i argumenty typu "bo tak trzeba". Tu: ciekawe obserwacje na temat tzw. "instynktu macierzyńskiego". Zaskoczyło mnie natomiast twierdzenie rozmówczyń, że łatwiej jest powiedzieć, że się dzieci nie chce, niż że nie może. Wydawało mi się, że jest na odwrót - stwierdzenie, że się "nie może" z większym prawdopodobieństwem zamyka usta wścibskim ludziom, natomiast stwierdzenie "nie chcę" otwiera drzwi do dalszych dociekań, pouczeń i przekonywania, że powinnaś zmienić zdanie.

"Ludzie powinni częściej zastanawiać się nad swoimi decyzjami, a nie nad decyzjami innych".

Jest oczywiste, że rozmówczyni i rozmówcy autorki będą z pewnej "bańki", gdyż w polskim klimacie społecznym, taka decyzja wymaga czegoś więcej, niż płynięcie z prądem rzeki. Zatem wymaga pewnego poziomu wykształcenia, niezależności, tolerancji - o co zdecydowanie łatwiej w dużym mieście, niż na prowincji. Wszystkie wypowiedzi były dla mnie cenne, poza wypowiedzią lekarza - ginekologa, z której niestety wyłania się dziaderstwo (co zresztą było do przewidzenia). Już od samego początku tekst o tym, że "wszystkie wybory trzeba szanować" i że trzeba wypytać o powody - sugeruje, że z kobietą wybierającą bezdzietność jest "coś nie tak". Że jest to jakieś odstępstwo od normy. Czy kobietę, która przychodzi i mówi, że chce zajść w ciążę tez lekarz tak wypytuje o powody? Mottem tej rozmowy jest hasło, "jeszcze się może zmienić". Czemu w ogóle mnie nie dziwi, że podwiązanie jajowodów jest w Polsce nielegalne? Gdyż "kobiecie się może zmienić" i trzeba by to było obwarować milionem dokumentów i klauzul. A w innych krajach, gdzie jest to dostępne - nie trzeba? Kobietom nie można ufać i nie można ufać w to, że potrafią podejmować mądre, przemyślane decyzje, zawsze trzeba nimi kierować...

Jak pisze Rebeka Solnit:

"w gruncie rzeczy takie pytania to wcale nie pytania, lecz asercje wynikłe z przeświadczenia, że jeśli którejś z nas strzeliło do głowy, aby uznać się za jednostkę ludzką i zacząć chodzić własnymi drogami, to na pewno zrobi coś złego (...)"

To jest książka o stereotypach i o tym, co się dzieje, jeśli ktoś nie potrafi myśleć samodzielnie, a swoje życie układa według utartych schematów i stereotypów właśnie. Tego, co "wszyscy", co "wypada", albo "trzeba". Niestety, tak zachowuje się większość ludzi. Postępuje zupełnie bezrefleksyjnie, powielając po prostu model poprzednich pokoleń i wymaga takiego samego poziomu...