Kiedy po raz pierwszy wziąłem do ręki najnowszą książkę Patrycji Giesecke towarzyszyło mi dość klasyczne uczucie, jakiego każdy z nas doświadcza każdego dnia – Co mnie czeka? Można by powiedzieć, że to dość banalne stwierdzenie, a książka, która wywołuje takie odczucia na „dzień dobry” nie oferuje w swej zapowiedzi nic nadzwyczajnego. Zgodziłbym się z tym stwierdzeniem, a nawet być może je poparł, jednak osobiście jestem zagorzałym fanem strachu i grozy wynikającej z bytu codzienności i tego pozornie „normalnego” życia. A taka właśnie jest groza Patrycji Giesecke.
Historia Mikołaja, prosperującego prawnika, przedstawiona została niejako od zaplecza. To jego życie prywatne i trud, jaki nosi na sobie każdego dnia, pamiętając o przeszłości, która z definicji zmieniona być nie może, stara się po prostu iść dalej. Tak jak wielu z nas, chce po prostu żyć, nawet jeśli wie, że jego dni są już policzone, a starości nie doczeka.
Główna oś fabularna rozpoczyna się w pewnym sensie od snu. To w nim Mikołaj widzi upiorną kobietę, która jak mu się wydaje chce chłopakowi coś przekazać. Śledztwo, jakie Mikołaj rozpoczyna na własną rękę, zaprowadza go do pewnego miasteczka – Górskiej Dziury. To miejsce, które zgodnie ze swą nazwą, ma raczej tendencję do wciągania i pochłaniania istnień niż oddawania ich światu. Mikołaj postanawia więc pomimo zagrożenia skoczyć w tę otchłań w nadziei, że na samym dnie znajdzie odpowiedzi, własne odkupienie i być może spokój dla wielu udręczonych dusz.
Styl pisarski, a także charakter „Ballady o koszmarze” jest swego rodzaju odbiciem naszej rzeczywistości. Wskazuje ją i naśladuje, jednak oddzielony jest falującą taflą lustra, które miejscami załamuje się ukazując nam zniekształcony obraz nas samych. Pytanie brzmi: czy to wciąż odbicie?
Osobiście uważam, że zdecydowanie najmocniejszą stroną tej książki, Autorki, a także w pewnym sensie Wydawcy wraz z całym zapleczem wydawniczym jest szczerość. Tak, szczerość, gdyż obecnie na rynku książki bardzo łatwo jest popaść w przerost formy nad treścią, co nie raz kończy się jedynie frustracją odbiorcy. W tym przypadku jednak było dokładnie na odwrót. Otrzymałem dokładnie to, co mi obiecano i to w formie, która jest (najogólniej mówiąc) przyjemna w odbiorze. „Ballada o koszmarze” to solidna dawka dreszczowca z fabularnym śledztwem oraz mordami rytualnymi i wątkami miłosnymi w tle. Czego chcieć więcej?
Zakończenie historii Mikołaja, jaką przekazała nam sama książka jest - krótko mówiąc – dokładnie takie, jakiego się spodziewałem i jednocześnie dokładnie takie, na jakie liczyłem. Nie czuję zawodu, a to nietypowe uczucie spełnienia, może nawet satysfakcji – a taki efekt u czytelnika to ogromna zasługa dla pisarza, szczególnie w tak złożonym nurcie jak Groza.

💀💀💀
https://skoliotyk.pl/.../95-ballada-o-koszmarze-patrycja...

Kiedy po raz pierwszy wziąłem do ręki najnowszą książkę Patrycji Giesecke towarzyszyło mi dość klasyczne uczucie, jakiego każdy z nas doświadcza każdego dnia – Co mnie czeka? Można by powiedzieć, że to dość banalne stwierdzenie, a książka, która wywołuje takie odczucia na „dzień dobry” nie oferuje w swej zapowiedzi nic nadzwyczajnego. Zgodziłbym się z tym stwierdzeniem, a...