Światowej sławy szekspirolog oferuje nam tom niejednorodny, lecz bezwzględnie ciekawy. Notatki z podróży po Francji i Włoszech oraz kontaktów z takimi nazwiskami jak Moravia czy Ionesco mieszają się tu z fantastycznymi, dygresyjnymi recenzjami ze spektakli teatralnych. Znalazło się również miejsce na krótkie, tkliwe wspomnienia o Zofii Nałkowskiej i Marii Dąbrowskiej.
Tym, co uderza najbardziej, jest kultura umysłowa Kotta. Lektura zapisków tego dżentelmena, zdolnego swobodnie skakać między najodleglejszymi od siebie dziedzinami, każe zastanowić się, ile zostało dziś z dawnej treści w mianie intelektualisty, przyznawanym obecnie raczej nie tym, którzy, jak Kott, transformują niezrozumiałe w zrozumiałe, tylko tym, którzy z nie tak może tajemniczych przyczyn czynią dokładnie odwrotnie.
Teatr jest tą formą artystycznej ekspresji, która nigdy nie zdołała mnie porwać; a jednak gdy czytałem uwagi Kotta, poczułem natychmiastową chęć udania się do stosownego przybytku (i może bym to zrobił, gdyby władze regionu do spółki z ministrem kultury nie zarżnęły najlepszego teatru w moim mieście). Tymczasem ta zachęcająca funkcja jest ledwie odpryskiem tego, co książeczka Kotta ma do zaoferowania. I to stanowi o jej niezbywalnej klasie.

Światowej sławy szekspirolog oferuje nam tom niejednorodny, lecz bezwzględnie ciekawy. Notatki z podróży po Francji i Włoszech oraz kontaktów z takimi nazwiskami jak Moravia czy Ionesco mieszają się tu z fantastycznymi, dygresyjnymi recenzjami ze spektakli teatralnych. Znalazło się również miejsce na krótkie, tkliwe wspomnienia o Zofii Nałkowskiej i Marii Dąbrowskiej.
Tym,...