Zagadki Borgesa nie angażują, ponieważ można odpowiedzieć na nie byle jakim urojeniem - nie sprawiają trudu. Oczywiście nie jest to reguła, ale coś częstego.
Jeszcze bliżej regularności, absolutnej reguły, była nuda.
Co mnie oburza, to że duże połacie tekstu zdają się niepotrzebne i niepotrzebnie naszprycowane paroksyzmami erudycji, która tylko drażni, bo nie jest odpowiednio pożytkowana; często słyszymy o jakimś filozofie, jakiejś postaci, tylko po to, by ledwo co - bądź w ogóle -poszerzyła kontekst. Nie lubię zbędnego komplikowania, plucia akademickim mydłem w oczy - na co mi wykładowa wycieczka, która nie służy jakkolwiek mojej wiedzy, ani nie cieszy? Ta, może ktoś się takową będzie rajcował, ale ja już mam dość filozofii, metafizyki, teologii i bajeczek historycznych. (to moja hipokryzja - nigdy nie lubiłem teologii oraz metafizyki z bajeczkami historycznymi. Są gusta i guściki ale ja gustuję w swoim i mam go za linijkę)
Nie daję jednej gwiazdki za: opowiadanie tytułowe, "Zahir", "Dwaj królowie i dwa labirynty", "Dom Asteriona" oraz +/- "Oczekiwanie". Te wymienione są akceptowalne bądź nie dość złe.

Zagadki Borgesa nie angażują, ponieważ można odpowiedzieć na nie byle jakim urojeniem - nie sprawiają trudu. Oczywiście nie jest to reguła, ale coś częstego.
Jeszcze bliżej regularności, absolutnej reguły, była nuda.
Co mnie oburza, to że duże połacie tekstu zdają się niepotrzebne i niepotrzebnie naszprycowane paroksyzmami erudycji, która tylko drażni, bo nie jest...