Lubię prozę gęstą, nasyconą. Lubię także barok. Dlatego sposób pisania Parnickiego mi odpowiada. Zdaję sobie jednak sprawę, że dla współczesnego czytelnika proza Parnickiego, z jego językiem, a w "Aecjuszu, ostatnim Rzymianinie" dodatkowo silnie stylizowaną, może być trudna w odbiorze.

Sięgnąłem ponownie po jedną z wielkich powieści Parnickiego, czytaną po raz pierwszy w młodości, a więc wiele wiele lat temu, z dwóch powodów.

Po pierwsze, przesłanie powieści o Aecjuszu Flawiuszu, polityku i wódzu z czasów panowania cesarza Walentyniana III, wydało się mi aktualne dzisiaj, gdy Unia Europejska, kolejne urzeczywistnienie projektu zjednoczonej Europy, staje przed wewnętrznymi wyzwaniami i zagrożeniami zewnątrznymi ze strony, jak w powieści, "Hunów, Gotów, Wizygotów... i innych barbarzyńców". Aecjusz, walczący o zachowanie imperium, i sam mit "zachodniego cesarstwa" staja się symbolami nie tylko historycznymi.

Po wtóre, konstrukcja powieści, zmiana scen, symultanizm, wyrazistość postaci, ich pogłębiona charakterystyka psychologiczna oraz dynamizm zdarzeń czynia tę powieść nad wyraz współczesną. odpowiadającą poetyce dzisiejszego kina czy powieści akcji. Powieść Parnickiego jest niczym gotowy scenariusz filmowy.

I wreszcie, dobrze jest od czasu do czasu zanurzyć się w dobrą prozę i w historię, która nie jest historią, a wielka parafrazą naszej współczesności.

Lubię prozę gęstą, nasyconą. Lubię także barok. Dlatego sposób pisania Parnickiego mi odpowiada. Zdaję sobie jednak sprawę, że dla współczesnego czytelnika proza Parnickiego, z jego językiem, a w "Aecjuszu, ostatnim Rzymianinie" dodatkowo silnie stylizowaną, może być trudna w odbiorze.

Sięgnąłem ponownie po jedną z wielkich powieści Parnickiego, czytaną po raz pierwszy w...