Cytat dnia
Amerykański minimalizm, pop i rock, a także duchy tradycji rosyjskiej zderzają się i łączą, dając czasem wręcz skandaliczne rezultaty, tak j...
Najnowsze artykuły
ArtykułyZgarnij egzemplarz „Masek” Melki Kowal (S0ymel) – akcja recenzencka
1
ArtykułyDlaczego warto przeczytać książkę „Dżin” Marcina Mortki? Oto 5 powodów!4
ArtykułyPosłuchaj, to do ciebie! „Plac Senacki 6PM” Vincenta V. Severskiego po raz pierwszy jako słuchowisko
4
ArtykułyJesienne Targi Książki w Warszawie już w ten weekend3
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2020
2011
2011
Reszta jest hałasem. Słuchając XX wieku Alex Ross 
Świetna lektura. Książka napisana przez eksperta (krytyk "New Yorkera"),ale niekoniecznie dla ekspertów. Autor w przystępny sposób omawia wybór najważniejszych dwudziestowiecznych nurtów muzycznych, utworów i kompozytorów. Sporo anegdot. Wszystko na tle burzliwych wydarzeń - wojen światowych, narodzin, umacniania i upadku totalitaryzmów, kryzysów gospodarczych i społecznych.
Dwie bardzo użyteczne rzeczy: indeks na końcu książki i playlisty stworzone przez autora na jego stronie internetowej. Zwłaszcza playlisty pozwalają dokładnie zorientować się w niuansach opisywanych dzieł. Dla osób z moim doświadczeniem (nieosłuchani w muzyce dwudziestowiecznej i nie mający żadnego (poza lekcjami śpiewu w szkole podstawowej) muzycznego wykształcenia),czytanie "na sucho", bez odsłuchiwania odpowiednich fragmentów, to rzecz niełatwa. Dlatego też, zgodnie z sugestią autora, polecam w taki właśnie sposób zapoznać się z tą książką.
Reszta jest hałasem. Słuchając XX wieku Alex Ross
Ciekawy obraz muzycznego świata, widzianego oczami Amerykanina, homoseksualisty. O tyle jest to ważne, że na każdym kroku autor podkreśla (licznymi anegdotami) życie prywatne kompozytorów i jakoś co chwila okazuje się, że są gejami. Jaki to wpływ ma na samo dzieło, nie jest opisane, w końcu nie jest to książka z kręgu socjologi ani psychologii. Bardzo ciekawe przemyślenia na temat wpływu muzyki XXw na historię w ogóle. Styl bardzo lotny, jak na dziennikarza i felietonistę przystało. Zdecydowanie za dużo anegdot a za mało rzetelnych informacji. Nie spodziewajmy się po tej książce, że stanie się kompendium wiedzy o muzyce współczesnej, czy podręcznikiem akademickim. Raczej trzeba ją traktować luźno, jak opowiadania rodem z "Ciach go smykiem" Waldorffa.
