Zatrzymałem się na stronie 85. Historie do tej strony bywały zabawne, zapadały na jakiś czas w pamięć, wzbudzały refleksje. Jest jeden szkopuł (i to ogromny!) który sprawia, że tracę chęć na kontynuowanie tego zbioru - niemal każde opowiadanie przesączone są przekleństwami typu ,,niech to diabli'' , ,,do diabła'' , ,,wszyscy diabli'' , ,,do licha'', itd.. Wypowiadane są one w opowiadaniach przez pospólstwo, wychodzą z ust sfer wyższych. itd. Czy zbiór wulgaryzmów dających ujście dla poczucia bezradności czy zniecierpliwienia wyczerpuje się na tym jednym typie? To przykre. Nie...to druzgoczące. Nie lubię dzieł literackich pełnych takich wtrąceń lub odniesień nawiązujących do kwestii demonicznych, nawet jeśli głęboko zakorzeniły się w mowie potocznej - takie wtrącenia zaburzają spokój, nie można czerpać z takiej literatury inspiracji i w ogóle źle świadczą moim zdaniem o rosyjskiej literaturze. I zamiast przyjemności, którą literatura powinna dawać, mam poczucie straconego czasu, a ponad to muszę przełknąć kolejne gorzkie rozczarowanie.

To nie pierwsze rozczarowanie literaturą w ostatnim czasie. Tak kreślone dzieła jak powyżej sprawiają, że poważnie zastanawiam się czy nie porzucić na dobre beletrystyki na rzecz literatury faktu. (31.07.2022)

Nie było to łatwe, ale odczułem, że nadszedł już czas i że jestem w stanie to zrobić...Wybaczam autorowi za wstrząs psychiczny i ból jaki doświadczyłem w trakcie czytania wybranych opowiadań oraz za ruminacje, jakie nastąpiły po zamknięciu książki i trwały wiele tygodni. (11. 2022)

Zatrzymałem się na stronie 85. Historie do tej strony bywały zabawne, zapadały na jakiś czas w pamięć, wzbudzały refleksje. Jest jeden szkopuł (i to ogromny!) który sprawia, że tracę chęć na kontynuowanie tego zbioru - niemal każde opowiadanie przesączone są przekleństwami typu ,,niech to diabli'' , ,,do diabła'' , ,,wszyscy diabli'' , ,,do licha'', itd.. Wypowiadane są...

Cóż można napisać o opowiadaniach Czechowa, by nie popaść w banał?

Ten egzemplarz z BN jest w mojej bibliotece od lat, zaczytany, posklejany, ale wciąż co jakiś czas odświeżany przeze mnie, męża lub starszego syna.
Tym razem przypomniałam sobie tę mistrzowską prozę w formie audiobooka, którego wspaniale, niedościgle czyta Marian Opania.

Zbiór zawiera najbardziej znane i najlepsze opowiadania oraz nowele Czechowa. Mamy tu skorumpowanych i służalczych urzędników, lizusów, jakich mało, zakłamanych przedstawicieli wszystkich środowisk społecznych oraz zawodowych...
Nie starzeje się Pan Czechow, oj, nie starzeje. Wystarczy spojrzeć na naszą rodzimą scenę polityczną, począwszy od sejmu, a skończywszy na małych gminach; na układy, układziki, zależności, od których aż się roi w każdym miejscu...

Czechow to dla mnie mistrz satyry i groteski, świetny, baczny obserwator, krytyk posługujący się ostrym piórem, potrafiący jednocześnie rozśmieszyć i skłonić do zadumy na człowiekiem i światem. Mało komu udało się to w równym stylu.
W naszej rodzimej literaturze na pewno Czechowem XX wieku był Sławomir Mrożek.

Pisząc tę opinię, oglądem kątem oka telewizyjne fakty - i kolejny raz utwierdzam się w godnym Czechowa przekonaniu, że człowiek potrafi równie wielki, jak i głupi:)

Cóż można napisać o opowiadaniach Czechowa, by nie popaść w banał?

Ten egzemplarz z BN jest w mojej bibliotece od lat, zaczytany, posklejany, ale wciąż co jakiś czas odświeżany przeze mnie, męża lub starszego syna.
Tym razem przypomniałam sobie tę mistrzowską prozę w formie audiobooka, którego wspaniale, niedościgle czyta Marian Opania.

Zbiór zawiera najbardziej znane...

Nic nie poradzę, że powszechnie fetowany Czechow zdaje mi się nudny i przewidywalny, a tytuł jednej z jego nowelek – „Spać się chce” – idealnie oddaje moje wrażenia czytelnicze.
Próbowałam czytać te historyjki pojedynczo, próbowałam ciurkiem, ale efekt pozostawał nieodmiennie niezbyt satysfakcjonujący. Zmysł obserwacyjny i zrozumienie dla uciskanych tego świata to za mało, by unieść kilkusetstronicowy tom.
Tyle się słyszy o duszy rosyjskiej, ale gdzie w tych opowiadaniach dusza, gdzie ogień? Dla mnie pisał to jakiś automat prozotwórczy, nie człowiek. Szkoda, że nikt nie zdołał uświadomić Czechowa o istnieniu takich dziwnych stworzeń jak emocje.
Po raz pierwszy w życiu, i zapewne po raz ostatni, obfite opracowanie „BN-ki” wydało mi się bardziej zajmujące, niż następujące po nim właściwe dzieło.

Nic nie poradzę, że powszechnie fetowany Czechow zdaje mi się nudny i przewidywalny, a tytuł jednej z jego nowelek – „Spać się chce” – idealnie oddaje moje wrażenia czytelnicze.
Próbowałam czytać te historyjki pojedynczo, próbowałam ciurkiem, ale efekt pozostawał nieodmiennie niezbyt satysfakcjonujący. Zmysł obserwacyjny i zrozumienie dla uciskanych tego świata to za mało,...

Klasyka w najlepszym wydaniu.

Klasyka w najlepszym wydaniu.

Czechow to arcymistrz krótkiej formy.

Czechow to arcymistrz krótkiej formy.

To jedna z tych niepozornych, a ulubionych. Wypada tylko żałować, że szkolna uczniowska brać, a później większość szanownych dorosłych nie ma pojęcia o istnieniu takich książek. Polecam czytać - w całości i po części. Ponownie, razem i w samotności.

To jedna z tych niepozornych, a ulubionych. Wypada tylko żałować, że szkolna uczniowska brać, a później większość szanownych dorosłych nie ma pojęcia o istnieniu takich książek. Polecam czytać - w całości i po części. Ponownie, razem i w samotności.

Jestem pozytywnie zaskoczona. Nie wiem, czego się spodziewałam, ale na pewno nie takiego poczucia humoru i lekkości w opowiadaniach.

Jestem pozytywnie zaskoczona. Nie wiem, czego się spodziewałam, ale na pewno nie takiego poczucia humoru i lekkości w opowiadaniach.

Opowiadania zawarte w tym wydaniu to lektura ciekawa, ale i dziwna. Jest coś dziwnego w treści tych opowiadań. Są to rozmaite sceny z życia ludzi przeciętnych, ale i tych wysoko postawionych. W świecie tych opowiadań rządzi koteria, układy i pieniądz. Obcujemy ze zdecydowanie negatywnym obrazem Rosji. Z drugiej zaś strony to obujemy z wytworną konwencją literacką jaką jest komizm (opowiadania: "Końskie nazwisko" i inne)! Okazuje się jednak, że to co nas pozornie bawi w ogóle nie jest śmieszne. Pod płaszczykiem komizmu kryje się strach, lęk, obawa, zdemaskowana - przyprawiająca o lęk - rzeczywistość ówczesnej Rosji (opowiadanie "Kameleon"). Lektura tych opowiadań wymaga od czytelnika szczególnego uczestnictwa w akcie poznawania utworów.

Opowiadania zawarte w tym wydaniu to lektura ciekawa, ale i dziwna. Jest coś dziwnego w treści tych opowiadań. Są to rozmaite sceny z życia ludzi przeciętnych, ale i tych wysoko postawionych. W świecie tych opowiadań rządzi koteria, układy i pieniądz. Obcujemy ze zdecydowanie negatywnym obrazem Rosji. Z drugiej zaś strony to obujemy z wytworną konwencją literacką jaką jest...