Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Myślę, że kobietom łatwiej będzie zrozumieć tę opowieść o mozolnym wychodzeniu spod dyktatu presji – społecznej i rodzinnej, o nadludzkim trudzie opanowywania rozpętującej się co chwila z byle powodu emocjonalnej zawieruchy, o stawianiu czoła światu, który zdaje się być wrogi i osaczający. Kobietom łatwiej będzie zrozumieć, ale mężczyźni tym bardziej powinni czytać.
Widać tu inspirację naszą noblistką, ale uduchowienie w wydaniu Marty Kucharskiej jest mi bliższe dzięki inaczej porozkładanym akcentom, stanowiąc w efekcie oryginalny, lecz udany miks stanowiska racjonalistycznego z panteistycznymi ciągotami. Bez wątpienia dużą rolę odegrało tu medyczne wykształcenie autorki. W życiu też lepiej dogaduję się z tymi współczarownicami, które jedną stopę trzymają na miotle, a drugą dotykają ziemi.

Myślę, że kobietom łatwiej będzie zrozumieć tę opowieść o mozolnym wychodzeniu spod dyktatu presji – społecznej i rodzinnej, o nadludzkim trudzie opanowywania rozpętującej się co chwila z byle powodu emocjonalnej zawieruchy, o stawianiu czoła światu, który zdaje się być wrogi i osaczający. Kobietom łatwiej będzie zrozumieć, ale mężczyźni tym bardziej powinni czytać.
Widać...

Bardzo interesujący zbiór na wpół reportaży, na wpół esejów, w których autor przygląda się Irlandii z kilku perspektyw swej złożonej tożsamości – Polaka, imigranta, filozofa, ironisty. Jego spojrzenie jest świeże i ożywcze, nawet jeśli teksty bywają trochę przegadane. Natomiast redaktorkę i korektora tomu należałoby może łamać kołem, by nigdy już nie pomyśleli o zbliżeniu się do klawiatury.

Bardzo interesujący zbiór na wpół reportaży, na wpół esejów, w których autor przygląda się Irlandii z kilku perspektyw swej złożonej tożsamości – Polaka, imigranta, filozofa, ironisty. Jego spojrzenie jest świeże i ożywcze, nawet jeśli teksty bywają trochę przegadane. Natomiast redaktorkę i korektora tomu należałoby może łamać kołem, by nigdy już nie pomyśleli o zbliżeniu...

Nie polubiłam się z Markiem Nowakowskim. Pozujący na niezłomnego, chętnie wytyka przywary innym, nie dostrzegając własnych, co dziwi szczególnie w świetle faktu, iż spisywał swe wspomnienia po latach, które powinny zagwarantować odpowiedni dystans nie tylko do świata, ale i do siebie. Do tego książka jest napisana chaotycznie (za co może nie do końca odpowiada sam autor) i stylem co najwyżej średnim (za co autor odpowiada bez wątpienia). Ale stanowi cenny dokument, bo pojawiają się na jej stronach wszystkie wiodące postaci PRL-owskiej sceny literackiej, przedstawione bez koloryzowania i bez zadęcia.
„Pióro” stanowi dla mnie portret człowieka, który nigdy nie dorósł, na zawsze pozostał w świecie chłopięcych, czarno-białych fantazji, wierny przestępczemu etosowi, wyznający kult siły fizycznej, nieufny w stosunku do intelektualistów, wobec których jawnie (i zapewne słusznie) deklaruje zresztą kompleks niższości. Podzielam jego niechęć do tych, którzy zaprzęgli swój talent w kierat władzy o wątpliwej legitymizacji i wątpliwych pobudkach, ale odstręcza mnie jego poczucie wyższości z powodu własnej niezależności, manifestowane i podkreślane do znudzenia.

Nie polubiłam się z Markiem Nowakowskim. Pozujący na niezłomnego, chętnie wytyka przywary innym, nie dostrzegając własnych, co dziwi szczególnie w świetle faktu, iż spisywał swe wspomnienia po latach, które powinny zagwarantować odpowiedni dystans nie tylko do świata, ale i do siebie. Do tego książka jest napisana chaotycznie (za co może nie do końca odpowiada sam autor) i...