Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka warta przeczytania. Nie spodoba się ona ani aktywistom LGBT propagującym niebinarność płci, ani konserwatystom, którzy za bzdurę uznają niezgodność płci przypisanej przy urodzeniu z odczuwaną tożsamością płciową. Choć tak naprawdę książka Shrier tylko w niewielkim zakresie dotyczy samego problemu tranzycji płciowej. To raczej opis presji środowiskowych, odmóżdżającego wpływu mediów społecznościowych, a także tego, co w dawnych czasach nazywało się "generation gap". Dziś to nie "gap", tylko "abyss", czyli pokoleniowa przepaść. Temat łatwy nie jest, więc tym bardziej do lektury radzę podejść na chłodno, emocje z publicystycznych polemik odkładając na bok.
Niestety lektura "Nieodwracalnej krzywdy" była dość trudna nie tylko ze względu na temat. Nie sposób nie wspomnieć o fatalnej jakości tłumaczenia, złej na tyle, że chwilami musiałam zmuszać się do dalszego czytania. Choć na stronie redakcyjnej widnieje informacja, że publikację dofinansowano ze środków Ministerstwa Kultury, to widać środki te były nadzwyczaj skromne, tak skromne, że nie starczyło nie tylko na drugą, ale nawet na pierwszą korektę. Korektora najwyraźniej nie było, a tłumaczka albo sama nie przeczytała swojego przekładu, albo po prostu tłumaczyć nie potrafi. Nie ma strony, by czytelnik nie potykał się o potworki składniowe, niepotrzebne kalki z angielskiego i sformułowania całkiem po polsku niezrozumiałe.

Książka warta przeczytania. Nie spodoba się ona ani aktywistom LGBT propagującym niebinarność płci, ani konserwatystom, którzy za bzdurę uznają niezgodność płci przypisanej przy urodzeniu z odczuwaną tożsamością płciową. Choć tak naprawdę książka Shrier tylko w niewielkim zakresie dotyczy samego problemu tranzycji płciowej. To raczej opis presji środowiskowych,...

To książka piękna i straszna. Najpierw uległam urokowi jej bohaterek, ich marzeniom, delikatności i sile, a zaraz potem przeraziłam się ich krzywdą. Krzywdę wyrządza im historia, społeczność, rodzina, a nawet one same sobie.
Autorka ma niezwykły talent dramatyczny - misternie buduje napięcie, wciąga czytelnika w grę, zapętla akcję, pokazuje różne punkty widzenia. Nie bez powodu sztuki oparte na jej tekstach wystawiane są na teatralnych deskach Kijowa.
Trudnemu zadaniu doskonale sprostała tłumaczka - w języku przekładu wspaniale uchwyciła i brutalność, i rzewność, które stanowią osnowę owej "sagi rodzinnej".
Gdyby szukać literackich pokrewieństw, to można powiedzieć, że trzy "nowele" Marii Matios przypominają niejako detale wyjęte z "Chłopów" Reymonta. Co prawda nie w Lipcach rzecz się dzieje, ale Jagna mogłaby być siostrą bohaterek tych historii. Inne książkowe pokrewieństwo to "Chłopki" Joanny Kuciel-Frydryszak, która w swoim historycznym reportażu kobiece losy ogląda chłodnym, analitycznym okiem. U Matios podobne losy podobnych kobiet rozpalają w czytelniku dojmujące uczucia: radość, nadzieję, smutek, rozpacz.
Po lekturze "... I chyba nigdy nie jest inaczej" pragnie się, by na pewno już nigdy nie było tak samo.

To książka piękna i straszna. Najpierw uległam urokowi jej bohaterek, ich marzeniom, delikatności i sile, a zaraz potem przeraziłam się ich krzywdą. Krzywdę wyrządza im historia, społeczność, rodzina, a nawet one same sobie.
Autorka ma niezwykły talent dramatyczny - misternie buduje napięcie, wciąga czytelnika w grę, zapętla akcję, pokazuje różne punkty widzenia. Nie bez...

Jest jak zwykle: książka lepsza niż film! Film to pojedynczy wątek, pozbawiony bogactwa pozostałych narracji i refleksji obecnych w książce.

Jest jak zwykle: książka lepsza niż film! Film to pojedynczy wątek, pozbawiony bogactwa pozostałych narracji i refleksji obecnych w książce.