Czasami człowiek musi, inaczej się udusi, u.
I ja tez musiałam - znienacka, nieoczekiwanie, bez wyraźnego powodu MUSIAŁAM przeczytać coś o Dagny, o której przed lekturą nie wiedziałam zupełnie nic.
Po lekturze wiem nieco więcej - wydaje mi się, że pani Kossak wykorzystała dostępne jej źródła do maksimum, choć ostatecznie niewiele to dało.
Postać Dagny początkowo jest intrygująca, odważna, nowoczesna, do przesady postępowa. Muza artystów, kobieta wolna, łamiąca konwenanse. A potem do jej życia wkracza Stanisław Przybyszewski - nie mogę oprzeć się wrażeniu, że na jej zgubę. Najwyraźniej zakochała się bez pamięci i bez rozumu, na ten szalony, młodopolski sposób, w kompletnym bucu, alkoholiku i babiarzu, który nie dość, że nie zapewniał bytu rodzinie, to jeszcze żonę na żebry i nie tylko posyłał. I tu gdzieś znika cała ta wolność i niezależność Norweżki, pojawia się senna bezwolność, a czytelnik bezsilnie obserwuje upadek Dagny i jej tragiczny koniec.
Jak wspomniałam, o samej Dagny nie dowiedziałam się wiele, nie wiem, dlaczego zachowywała się tak, a nie inaczej, ale wydaje mi się, że opis jej losów przedstawiony przez Ewę Kossak jest obiektywny i rzetelny. Polecam.

Czasami człowiek musi, inaczej się udusi, u.
I ja tez musiałam - znienacka, nieoczekiwanie, bez wyraźnego powodu MUSIAŁAM przeczytać coś o Dagny, o której przed lekturą nie wiedziałam zupełnie nic.
Po lekturze wiem nieco więcej - wydaje mi się, że pani Kossak wykorzystała dostępne jej źródła do maksimum, choć ostatecznie niewiele to dało.
Postać Dagny początkowo jest...

W zasadzie jest to książka o tajemnicy. Nic się o Dagny - jako konkretnym człowieku - czytelnik nie dowiaduje. Ani jeden cytat nie wprowadza w konstrukcję wewnętrzną Norweszki i swoistość jej poglądów. Poniekąd usprawiedliwia ten stan rzeczy secsyjna (jak mówi o niej autorka) epoka, w której językiem potocznym była poezja, a ludzie prawie nie mieli ciała, tylko nagie dusze. Latały te ludzkie chmury pchane wiatrem od wyżu do niżu i strzelały piorunami. Dziwny klimat, dzisiaj śmieszny. Chciałoby się tam być i zaproponować im fizyczną robotę łopatą, co by niechybnie zniosło większość wewnętrznych napięć.

Dagny przedstawiona jest jako centrum, na niej skupiają się oczy... Dla właścicieli tych oczu warto wziąć lekturę do ręki.

W zasadzie jest to książka o tajemnicy. Nic się o Dagny - jako konkretnym człowieku - czytelnik nie dowiaduje. Ani jeden cytat nie wprowadza w konstrukcję wewnętrzną Norweszki i swoistość jej poglądów. Poniekąd usprawiedliwia ten stan rzeczy secsyjna (jak mówi o niej autorka) epoka, w której językiem potocznym była poezja, a ludzie prawie nie mieli ciała, tylko nagie dusze....