Ewa Kossak

Czasami człowiek musi, inaczej się udusi, u. I ja tez musiałam - znienacka, nieoczekiwanie, bez wyraźnego powodu MUSIAŁAM przeczytać coś o Dagny, o której przed lekturą nie wiedziałam zupełnie nic. Po lekturze wiem nieco więcej - wydaje mi się, że pani Kossak wykorzystała dostępne jej źródła do maksimum, choć ostatecznie niewiele to dało. Postać Dagny początkowo jest intrygująca, odważna, nowoczesna, do przesady postępowa. Muza artystów, kobieta wolna, łamiąca konwenanse. A potem do jej życia wkracza Stanisław Przybyszewski - nie mogę oprzeć się wrażeniu, że na jej zgubę. Najwyraźniej zakochała się bez pamięci i bez rozumu, na ten szalony, młodopolski sposób, w kompletnym bucu, alkoholiku i babiarzu, który nie dość, że nie zapewniał bytu rodzinie, to jeszcze żonę na żebry i nie tylko posyłał. I tu gdzieś znika cała ta wolność i niezależność Norweżki, pojawia się senna bezwolność, a czytelnik bezsilnie obserwuje upadek Dagny i jej tragiczny koniec. Jak wspomniałam, o samej Dagny nie dowiedziałam się wiele, nie wiem, dlaczego zachowywała się tak, a nie inaczej, ale wydaje mi się, że opis jej losów przedstawiony przez Ewę Kossak jest obiektywny i rzetelny. Polecam.