Blokrealizm.

Nie spodziewałam się szału, bo nie lubię poezji - czytam ją zazwyczaj wtedy, gdy muszę. Nigdy nie czuję ekscytacji związanej z sięgnięciem po tomik poetycki, co z kolei często mi się zdarza, gdy zaczynam czytać prozę. Muszę jednak przyznać, że bardzo przypadły mi do gustu "Dzikie dzieci".

Lubię klimaty inicjacyjne. Z perspektywy czasu, gdy już jestem dorosła, lubię analizować to, co dzieje się w dorastających głowach. To fascynujące. Siwczyk skomponował tomik opowiadający historię młodego, nastoletniego chłopaka dorastającego w blokowisku na Śląsku. Podmiot zewsząd otoczony jest szarością. To, co go otacza to klatki schodowego, wielka płyta, ponętne dziewczyny przechadzające się po alejkach, a także... Bóg.

Obserwujemy bohatera w środowisku domowym - przy matce, ojcu - wydaje się, jak gdyby nie byli blisko, nie ma między nimi czułości. Rodzice śpią, drzemią, są gdzieś w tle. A młodzieniec dorasta i zaczyna doświadczać. Niezwykle ważna jest dla niego sfera fizyczna, co nie jest niczym zaskakującym, biorąc pod uwagę buzujące hormony w okresie dorastania. Nie ma tam jednak miejsca na miłość - nastolatek zazwyczaj nie jest gotowy na głębokie uczucie, na prawdziwą miłość. Podmiot skupia się na czystej biologii, na potrzebach seksualnych, nie na emocjonalnej bliskości z dziewczyną. Siwczyk ukazuje naturalny proces dojrzewania - na samym początku jest czas nie na wielką głębie uczuć, lecz na radosne i intrygujące poznawanie swoich ciał.

Kolejna sfera związana z inicjacją bohatera to sfera sacrum. Bóg przewija się w tomiku przez wiele utworów, jednak w tytułowym wierszu możemy przyjrzeć się bliżej stosunkowi chłopaka do boskości. Zmienia się miejsce akcji - tym razem nie jest to duszne mieszkanko, nie jest to plac przed blokiem, a kościół. W owym kościele na krzyżu spoczywa Chrystus. Zimno jest na dworze. Wszyscy marzną. Dzieci w swojej naiwnej, prostolinijnej, nieco spontanicznej empatii uznają, że Bóg też odczuwa chłód. Łaskocząc go w stopy, czekają na reakcję. Czy Chrystus uśmiechnie się? Czy coś powie? Jak sprowokować go do ujawnienia się? Gdzie jest Bóg, jak nie w kościele?

To tomik przyziemny pod wieloma względami - język jest potoczny, brak tu zbędnej ornamentacji poetyckiej, tematy są codzienne... A jednak czuję się poruszona tym, co w nim przeczytałam.

Blokrealizm.

Nie spodziewałam się szału, bo nie lubię poezji - czytam ją zazwyczaj wtedy, gdy muszę. Nigdy nie czuję ekscytacji związanej z sięgnięciem po tomik poetycki, co z kolei często mi się zdarza, gdy zaczynam czytać prozę. Muszę jednak przyznać, że bardzo przypadły mi do gustu "Dzikie dzieci".

Lubię klimaty inicjacyjne. Z perspektywy czasu, gdy już jestem dorosła,...