Najbardziej w tej pozycji ujęło mnie to, że prezentuje zupełnie inną perspektywę. Prawdziwa skarbnica wiedzy na temat życia prostych ludzi na przełomie XIX i XX wieku. Każda historia jest ciekawa na swój sposób, a samą książkę czyta się naprawdę szybko, polecam każdemu miłośnikowi historii i kultury Japonii

Najbardziej w tej pozycji ujęło mnie to, że prezentuje zupełnie inną perspektywę. Prawdziwa skarbnica wiedzy na temat życia prostych ludzi na przełomie XIX i XX wieku. Każda historia jest ciekawa na swój sposób, a samą książkę czyta się naprawdę szybko, polecam każdemu miłośnikowi historii i kultury Japonii

Wspaniała książka, o rzadkiej tematyce plebsu w miejsce słynnych samurajów i malowniczych gejsz. Lektura jest bardzo pouczająca, choć oczywiście ten typ książki nie przyprawia o szybsze bicie serca ani nie powoduje kłopotów z zaśnięciem. Pięknie wydana, jest prawdziwą ozdobą mojej biblioteczki.

Wspaniała książka, o rzadkiej tematyce plebsu w miejsce słynnych samurajów i malowniczych gejsz. Lektura jest bardzo pouczająca, choć oczywiście ten typ książki nie przyprawia o szybsze bicie serca ani nie powoduje kłopotów z zaśnięciem. Pięknie wydana, jest prawdziwą ozdobą mojej biblioteczki.

Fantastyczna książka przenosząca nas do dawnej Japonii. Aż ciężko uwierzyć, że świat który opisują miał miejsce jeszcze sto lat temu. Polecam każdemu, kto lubi wszystkie drobne smaczki na temat codzienności w dawnych czasach plus oczywiście wszystkim fanom Japonii. Nie powinniście się zawieść.

Fantastyczna książka przenosząca nas do dawnej Japonii. Aż ciężko uwierzyć, że świat który opisują miał miejsce jeszcze sto lat temu. Polecam każdemu, kto lubi wszystkie drobne smaczki na temat codzienności w dawnych czasach plus oczywiście wszystkim fanom Japonii. Nie powinniście się zawieść.

Wspaniała książka, w której można odnaleźć ducha przedwojennej, wiejskiej Japonii. Jun'ichi Saga przenosi czytelnika w bezpowrotnie minione czasy, odtworzone z pieczołowitością przez chłopów, rybaków, kupców czy rzemieślników będących jednocześnie narratorami książki. Zdecydowanie polecam. Lektura dla koneserów.

Wspaniała książka, w której można odnaleźć ducha przedwojennej, wiejskiej Japonii. Jun'ichi Saga przenosi czytelnika w bezpowrotnie minione czasy, odtworzone z pieczołowitością przez chłopów, rybaków, kupców czy rzemieślników będących jednocześnie narratorami książki. Zdecydowanie polecam. Lektura dla koneserów.

Przede wszystkim skończyłam „Japonię – wspomnienia z czasów jedwabiu i słomy. Portret miasteczka” Sagi Junichi. Jest to zbiór wspomnień mieszkańców Tsuchiury, mieścinki prowincjonalnej, o wiejskim charakterze. Ze względu na to, że rozmówcy Sagi pamiętali jeszcze czasy reformy Meiji, chronologicznie odpowiada to „Córce samuraja” Etsu Iganaki Sugimoto. Ale jaka jest różnica między światami przedstawionymi w obu książkach! U Iganaki, spadkobierczyni tradycji samurajskiej rodziny, nie ma śladu ciężkiej pracy, za to cała książka przepojona jest szacunkiem do nauczycieli, rodziny i starszych. Etykieta, surowość wychowania, sztywna hierarchia rodzinna, idealnie odpowiadająca wyobrażeniom Europejczyka o japońskiej powściągliwości i uczuciowości jednocześnie.
A z drugiej strony „Portret miasteczka”, gdzie głos został oddany prostym mieszkańcom, rybakom, rolnikom, drobnym kupcom, furmanom, służącym i fryzjerkom. I nagle cała sztywna hieratyczność odchodzi, a zostaje obraz żywej, pogodnej społeczności, z pokorą przyjmującej realia ciężkiego życia na wsi, głodu, pracy do kresu sił i mimo wszystko umiejącej się z tego życia cieszyć.
Z jednej strony podczas lektury przeżyłam swoisty proces demitologizowania Japonii, odbrązawiania, z drugiej w jakiś sposób zachwyciło mnie to, co dziś uznalibyśmy za heroizm tamtych ludzi. Chyba najcenniejsze jest to, że nareszcie przemówili ci, dla których nie ma miejsca w literaturze, dając świadectwo głębokim przemianom, jakie przeżywał ich kraj w czasach, kiedy byli młodzi. Jakże inny jest proces reform we wspomnieniach wieśniaków i sprzedawców ryżu od tego, który spotyka się w literaturze pięknej czy w historycznych opracowaniach.
Swoją drogą ciekawa dychotomia: jak za kilkadziesiąt lat będzie pisało się o wydarzeniach historycznych mojej młodości i jak bardzo będzie się to różniło od tego, co widzę teraz?

Przede wszystkim skończyłam „Japonię – wspomnienia z czasów jedwabiu i słomy. Portret miasteczka” Sagi Junichi. Jest to zbiór wspomnień mieszkańców Tsuchiury, mieścinki prowincjonalnej, o wiejskim charakterze. Ze względu na to, że rozmówcy Sagi pamiętali jeszcze czasy reformy Meiji, chronologicznie odpowiada to „Córce samuraja” Etsu Iganaki Sugimoto. Ale jaka jest różnica...