Szczerze mówiąc spodziewałam się po tej książce czegoś zupełnie innego.Autor, australijski dziennikarz postawił sobie niesamowicie trudne wyzwanie i wykonał kawał ciężkiej pracy zbierając materiały do niej. W tym celu udaje się w piętnastomiesięczną podróż po różnych kontynentach, jednakże sposób w jaki przestawił swoje wyniki badań pozostawia wiele do życzenia.Książka została oparta na informacjach bliskich i znajomych dworu cesarskiego, opiniach ekspertów czy źródłach pisemnych, jednakże do samych zainteresowanych nie udało się mu dotrzeć.Jest to historia najstarszego kawalera w historii cesarstwa japońskiego Naruhito Hironomyja, który w 1993 ożenił się z wszechstronnie wykształconą władającą sześcioma językami Masako Owada.Śledzimy ich dzieciństwo, młodość i związek małżeński, jednakże autor rozwijając jeden wątek wielokrotnie zbacza z tematu, krąży, wraca do punktu wyjścia i co najbardziej denerwujące często się powtarza, przytaczając informacje o których już była mowa.Także jest to relacja dosyć chaotyczna tym nie mniej uzyskujemy wiele cennych informacji na temat Japonii, która okazała się krajem wielu uprzedzeń. Społeczne piętno towarzyszy wielu zjawiskom (pozycja kobiet, zapłodnienie in vitro, sprawy związane ze zdrowiem psychicznym, życie dworu cesarskiego). Dowiadujemy się jak presja i nieustanna kontrola Urzędu ds. Dworu Cesarskiego Kunaicho potrafiła zniszczyć fizycznie i psychicznie wiele osób cesarskiej rodziny.Opinia publiczna zastanawiała się nad zmianą wizerunku dworu cesarskiego, sugerując, iż powinien wyzwolić się z okowów sztywnej, średniowiecznej etykiety, a zacząć pełnić istotną rolę w społeczeństwie. Lecz na to przyjdzie Japonii jeszcze długo poczekać.

Szczerze mówiąc spodziewałam się po tej książce czegoś zupełnie innego.Autor, australijski dziennikarz postawił sobie niesamowicie trudne wyzwanie i wykonał kawał ciężkiej pracy zbierając materiały do niej. W tym celu udaje się w piętnastomiesięczną podróż po różnych kontynentach, jednakże sposób w jaki przestawił swoje wyniki badań pozostawia wiele do życzenia.Książka...

Dla wielu osób brzmi to jak bajka - poślubić przystojnego księcia, zamieszkać w luksusowym pałacu i żyć długo i szczęśliwie. W przypadku Masako Owady - żony japońskiego następcy tronu - bajka ta okazała się koszmarem. W wyniku skrępowania zasadami obowiązującymi na dworze cesarskim, a także nacisków na to, aby w obliczu kryzysu dynastycznego urodziła syna, Masako straciła zdrowie i nieomal postradała zmysły. Na kartach tej książki śledzimy życie Masako - od dzieciństwa w rodzinie dyplomaty, przez studia na wielkich światowych uniwersytetach i karierę w dyplomacji, aż po życie za Chryzantemową Kurtyną. Autor książki, znany australijski dziennikarz, dotyka spraw, których nikt w Japonii nie odważyłby się poruszyć, m.in. udziału kobiet w życiu społecznym czy władzy skupionej w rękach aparatu urzędniczego. Przede wszystkim jest to jednak książka o wielkiej miłości, która zboczyła z utartej ścieżki i potoczyła się nie tak, jak powinna.

Książka ta przez dyplomację japońską uznana została za staroświecką powieść rodem z Dickensa, zawierającą niepotwierdzone plotki, artykuły prasowe oraz komentarze tzw. dobrze poinformowanych osób, które zawierają niestosowne opisy, przeinaczenia faktów i krytyczne opinie pełne bezczelnych przypuszczeń i ordynarnych wniosków. Dlaczego zatem japoński rząd poczuł się tak głęboko urażony treścią książki? Z jednej strony padały zarzuty, że roi się w niej od błędów i nieścisłości, z drugiej zaś- nikt nie pofatygował się by wskazać choćby jeden z nich. Dlatego stało się też jasne, że prawdziwym celem biurokratów było nie dopuścić, aby jak najwięcej ludzi w Japonii dowiedziało się prawdy na temat prześladowań księżnej Masako- o naciskach na nią, aby wyszła za księcia, a potem poddała się zapłodnieniu In vitro, by urodzić mu syna, czy wreszcie o prawdziwym stanie jej zdrowia psychicznego. Mimo, iż wszystkie te fakty były wielokrotnie przytaczane w cieszących się międzynarodowym zaufaniem mediach zachodnich, w Japonii były bezlitośnie cenzurowane przez Urząd ds. Dworu Cesarskiego, który kontroluje wszystko, co wiąże się z życiem rodziny cesarskiej, w tym także informacje ukazujące się w komercyjnych mediach.
Mimo, że Japonię uważa się za nowoczesną demokrację z konstytucjonalnie zagwarantowaną wolnością słowa, kraj ten ma bogatą tradycję tego rodzaju „zakonspirowanej cenzury”.

Kalendarium:
Masako Owada, księżna Masako, ur. 9 grudnia 1963r. w Tokio.
Naruhito, ur. 23 lutego 1960r. w Tokio.
Ślub- 9 czerwca 1993r.
Dzieci:
Córka- Aiko, ur. 1 grudnia 2001r.

Ciekawostka:
Z racji, że Japonii ojcowie nie uczestniczą na dłuższą metę w procesie wychowania swoich dzieci. A zajmują się nimi głównie nadopiekuńcze matki. Prowadzi to do powstania fenomenu, który japońscy uczeni nazywają kompleksem matki. Dzieci, szczególnie chłopcy, na co dzień niezwykle silnie związani z matkami, stają się od nich całkowicie zależni i mają później trudności z nawiązywaniu kontaktów z innymi kobietami. W ekstremalnych przypadkach, co wykazały badania w latach osiemdziesiątych, niektóre japońskie matki świadczą swoim synom usługi seksualne w nagrodę za dobre wyniki w nauce.

Dla wielu osób brzmi to jak bajka - poślubić przystojnego księcia, zamieszkać w luksusowym pałacu i żyć długo i szczęśliwie. W przypadku Masako Owady - żony japońskiego następcy tronu - bajka ta okazała się koszmarem. W wyniku skrępowania zasadami obowiązującymi na dworze cesarskim, a także nacisków na to, aby w obliczu kryzysu dynastycznego urodziła syna, Masako straciła...

Półbiografia księżnej Masako

Muszę przyznać, że bardzo interesują mnie historie dynastii królewskich. Monarchia ma coś z blasku minionych wieków... Współcześnie dla jednych to jedynie niepotrzebny relikt przeszłości, dla innych ważna tradycja i przywiązanie. Tak czy inaczej koronowane głowy nieustannie znajdują się w centrum uwagi, nierzadko są gloryfikowane i piętnowane, wzbudzają skrajne emocje.
Niestety biografia księżnej Masako, żony następcy cesarskiego tronu Japonii, zawiodła mnie. Oczywiście życie Masako było niezwykłe, światowe i z pewnością pełne zabawnych anegdotek, ale moim zdaniem autor nie przedstawił go wystarczająco ciekawie. Spróbuję sam go wytłumaczyć.
Okolicznością łagodzącą jest fakt, że japońska rodzina cesarska zazdrośnie strzeże swoich tajemnic, a nawet zwykłych informacji. Chce zachować swój nieomal boski wizerunek, a świat już dawno stał się olbrzymim, nałogowym pochłaniaczem nowinek i plotek. Autor nie miał więc możliwości porozmawiać choć raz z księżną. Wielu pisarzy radzi sobie z takim problemem, ale wtedy zwykle osoby, których biografie piszą po prostu nie żyją... Tymczasem Masako, choć zapewne jej zdrowie psychiczne i fizyczne jest nadwątlone, pożyje jeszcze trochę znając średnią wieku kobiet w Kraju Wschodzącego Słońca. Powstała więc właściwie jej półbiografia.
Kolejnym drobnym zgrzytem jest przykre wrażenie, że niektóre, i tak skąpe fakty, powtarzają się. Być może ze względu na dość nietypowe zastosowanie w tego rodzaju literatury retrospekcji. Choć skłaniam się również do stwierdzenia, że autor podejrzewa czytających o zaburzenia pamięci.
Wszystkim zainteresowanym życiorysem Masako proponuję poczekać lub poszukać innej książki, a tych którzy mimo wszystko sięgną po dzieło Bena Hillsa ostrzegam, że podobieństwo nazwisk do pewnego znanego brytyjskiego komika jest zupełnie przypadkowa, a całość jest zdecydowanie niezabawna.

Półbiografia księżnej Masako



Muszę przyznać, że bardzo interesują mnie historie dynastii królewskich. Monarchia ma coś z blasku minionych wieków... Współcześnie dla jednych to jedynie niepotrzebny relikt przeszłości, dla innych ważna tradycja i przywiązanie. Tak czy inaczej koronowane głowy nieustannie znajdują się w centrum uwagi, nierzadko są gloryfikowane i...

Biografia księżnej Masako taka sobie, kompletnie nie mój klimat i nie wiem w zasadzie, po co autor to napisał, ale niech mu tam. Gorzej, że nie wiem, po co ja to przeczytałam, znaczy poza tym, że nie było nic ciekawszego.

Biografia księżnej Masako taka sobie, kompletnie nie mój klimat i nie wiem w zasadzie, po co autor to napisał, ale niech mu tam. Gorzej, że nie wiem, po co ja to przeczytałam, znaczy poza tym, że nie było nic ciekawszego.